વાર્તા - રિતુ વર્મા
પાયલ બાલ્કનીમાં ઊભીઊભી ઝરમરઝરમર વરસતા વરસાદને નિહાળી રહી હતી. તે મનોમન સ્વયંને દોષ આપી રહી હતી કે આજે પણ તે જયંતને બરાબર નાસ્તો ન કરાવી શકી. પાયલ બાળપણથી દરેક કામને પરફેક્ટ કરવા ઈચ્છતી હતી. જેા કોઈ કામ તેનાથી ખોટું થઈ જાય તો તે સ્વયંને દોષ આપવા બેસી જતી હતી. આમ તો પાયલ ૪૨ વર્ષની સામાન્ય દેખાવની મહિલા હતી. તેને પોતાની ઘણી બધી વાતથી અસંતોષ હતો. તેને પોતાના રંગથી લઈને વાળ સુધ્ધાથી પ્રોબ્લેમ હતો.
આજે પાયલની સોસાયટીમાં ત્રીજનું ફંક્શન હતું. તમામ લેડીઝ સુંદર રીતે તૈયાર થઈને આવી હતી. પાયલે પણ પ્રસંગના હિસાબે લીલા રંગની શિફોનની સાડી પહેરી હતી, પરંતુ પાયલને ખુશી નહોતી. તેણે જેાયું તો નિધિ ૫૦ વર્ષની ઉંમરમાં પણ ૩૦ વર્ષની દેખાતી હતી. જ્યારે પૂજાની સ્કિન બિલકુલ કાચ જેવી ચમકતી હતી. ચારુની આંખ નીચે કોઈ ડાર્ક સર્કલ નહોતા, તો અંશુ પોતાની અદાઓથી પૂરી મહેફિલના પ્રાણ બની ગઈ હતી. બીજી તરફ ઊર્જા તેના સુંદર વાળને આમતેમ લહેરાવી રહી હતી ત્યારે પાયલને પોતાના વાળ પર શરમ આવી રહી હતી.
કેટલા ભરાવદાર, મુલાયમ વાળ હતા તેના, પરંતુ બાળકોના જન્મ પછી મુંબઈના પાણીના લીધે અને બાકીની કસર હાઈપોથાઈરોડિઝમે પૂરી કરી દીધી હતી. પોતાના ઝાડુ જેવા ડ્રાય વાળને તે અરીસામાં જેાવા નહોતી ઈચ્છતી. શું દોષ હતો તેનો કે કુદરતે બધા પ્રોબ્લેમ તેના નામે કરી દીધા હતા.
એટલામાં મ્યૂઝિક શરૂ થયું અને તમામ બ્યૂટિ સ્ટેજ પર ડાન્સ કરવા લાગી. પાયલ પણ પોતાની સાડી સંભાળતી સ્ટેજ પર જઈને નાચવા લાગી. એટલામાં પૂજા તેની નજીક આવતા બોલી, ‘‘અરે પાયલ તું આ સાડી પહેરીને કેમ આવી છે? કોઈ ઈન્ડોવેસ્ટર્ન ડ્રેસ પહેરીને આવી હોત તો તને ડાન્સ કરવામાં બિલકુલ અસુવિધા ન થતી.’’
સાંભળીને પાયલ ફિક્કું હસી અને કહ્યું, ‘‘હા, તું આ ક્રોપ ટોપ અને પ્લાઝોમાં ખૂબ સ્માર્ટ દેખાઈ રહી છે.’’
