વાર્તા - પૂનમ અહમદ.
હનીમૂન થી પાછા આવતી વખતે ટેક્સીમાં બેસેલી જૂહીના મનમાં કેટલાય વિચારો આવી રહ્યા હતા.
અજયે વિચારોમાં ખોવાયેલી જૂહીને જેાઈને આંખ સામે હાથ લહેરાવતા પૂછ્યું,
‘‘ક્યાં ખોવાઈ? ઘરે નથી જવું?’’ જૂહી હસી પડી,
પણ સાસરીમાં આવવાના સમયને લઈને તેના મનમાં થોડી ગભરામણ હતી.
બંને લગ્નના ૧ અઠવાડિયામાં જ સિક્કિમ ફરવા ગયા હતા.
તેમના પ્રેમલગ્ન થયા હતા.
બંને સીએ હતા અને નરીમનમાં એક જ કંપનીમાં જેાબ કરતા હતા.
અજય બ્રાહ્મણ પરિવારનો મોટો પુત્ર હતો. પિતા શિવમોહન એક ખાનગી કંપનીમાં સારા પદ પર હતા.
મમ્મી શૈલજાા હાઉસવાઈફ હતી અને નાની બહેન નેહા હજી કોલેજમાં હતી.
અજયનું ઘર મુલુંડમાં હતું.
પંજાબી પરિવારની એકમાત્ર પુત્રી જૂહી કાંજુરમાર્ગ પર રહેતી હતી. જૂહીના પિતા વિકાસ ડોક્ટર અને માં અંજના હાઉસવાઈફ હતી.
બંને પરિવારને આ લગ્ન પર કોઈ વાંધો નહોતો. લગ્ન હસીખુશી થઈ ગયા. જૂહીને જે વાત પરેશાન કરી રહી હતી તે એ હતી કે તેનો ઓફિસ આવવા-જવાનો કોઈ ટાઈમ નહોતો.
હજી સુધી તો ઘરની કોઈ જવાબદારી તેની પર નહોતી, નરીમનથી આવતા જ તેને ક્યારેક ૧૦ વાગતા, તો ક્યારેક ૧૧. જે ક્લાયન્ટ બેઝિઝ પર કામ કરતી, પૂરી ટીમ પ્રમાણે ઊઠવું પડતું.
પીયરમાં તો ઘરે પહોંચતા જ કપડા બદલીને હાથમોં ધોઈને ડિનર કરતી અને પછી સીધી બેડ પર.
શનિવાર અને રવિવાર પૂરો આરામ કરતી હતી.
મન થતું તો મિત્રો સાથે મૂવી જેાતી, ડિનર કરતી.
એમ પણ મુંબઈમાં ઓફિસ જતી મોટાભાગની કુંવારી અપરીણિત યુવતીની આ જ રોજિંદી દિનચર્યા રહે છે, અઠવાડિયાના ૫ દિવસ કામમાં ખૂબ વ્યસ્ત અને રજાના દિવસે આરામ.
જૂહીના ૨-૩ કલાક તો રોજ મુસાફરીમાં કપાઈ જતા હતા. તે હંમેશાં વીકેન્ડ માટે ઉત્સાહિત રહેતી. જેવી અંજના દરવાજેા ખોલતી, જૂહી એક ઊંડો શ્વાસ લેતા કહેતી હતી, ‘‘ઓહ મમ્મી, આખરે વીકેન્ડ આવી જ ગયો.’’
અંજનાને તેની પર ખૂબ પ્રેમ આવતો કે બીચારી બાળકી, કેટલી થાકી જાય છે આખું અઠવાડિયું.
જૂહીને યાદ આવી રહ્યું હતું કે જ્યારે વિદાય સમયે તેની મમ્મી દરરોજ જઈ રહી હતી ત્યારે તેની સાસુમાએ તેની મમ્મીના ખભા પર હાથ મૂકીને કહ્યું હતું,
‘‘તમે પરેશાન ન થાઓ. દીકરીની જેમ રહેશે અમારા ઘરે. હું પુત્રી-વહુમાં કોઈ ફરક નહીં રાખું.’’ ત્યારે ત્યાં ઊભી જૂહીની કાકીએ કટાક્ષમાં ધીરેથી તેના કાનમાં કહ્યું,
‘‘બધી કહેવાની વાતો છે. સરળ નથી વહુને પુત્રી સમજાવી. શરૂઆતમાં દરેક છોકરાવાળા એવી જ મોટીમોટી વાતો કરે છે.’’
વહેતા આંસુની વચ્ચે જૂહીની કાકીની આ વાત સ્પષ્ટ સંભળાઈ હતી.
પહેલું અઠવાડિયું તો ખૂબ વ્યસ્ત રહ્યું. હવે તે ફરીને પાછા ફરી રહ્યા હતા, જેાઈએ શું થાય છે.
