વાર્તા - શકુંતલા શર્મા.
મીના અને નીતિશની ગૃહસ્થીમાં અચાનક તોફાન આવી ગયું હતું.
બંનેના લગ્નને માત્ર ૧ વર્ષ થયું હતું.
આધુનિક જીવનની જરૂરિયાત પૂરી કરતા બંને ૪૫ વસંત જેઈ ચૂક્યા હતા.
પહેલાં ઉચ્ચ શિક્ષણ મેળવવાની ઈચ્છા, પછી સારી નોકરી અને ગુણદોષની પરખ તેમજ મૂલ્યાંકન કરવાના ફેરામાં એક પછી એક પ્રસ્તાવનો ઈન્કાર કરવાનો જે સિલસિલો શરૂ થયો ત્યારે તે થોભવાનું નામ જ નહોતો લેતો.
મીનાના માતાપિતા જે પહેલાં તેમની દીકરીની ઉપલબ્ધિઓની પ્રશંસા કરતા થાકતા નહોતા.
હવે અચાનક પરેશાન થઈ ગયા હતા.
મુશ્કેલીથી ગુણદોષ, સામાજિક પ્રમાણનું મિલન કરીને કેટલાક નવયુવાનને તેમણે મીનાને મળવા તૈયાર કર્યા હતા, પણ મીના પર તો બીજી જ ધુન સવાર હતી.
મીના વિચિત્ર પ્રશ્ન પૂછતી હતી, ‘‘તમને બાળક ગમે છે કે નહીં?’’
મોટાભાગના ભાવિ વર, મીનાની આશા વિપરીત બાળક ગમતા તો હતા, પોતાના પરિવાર માટે બાળક હોવું જરૂરી પણ સમજતા હતા, પણ આ સ્વીકારોક્તિ મીનાને ગુસ્સે કરવા માટે પૂરતી હતી અને સંબંધ બનતા પહેલાં તેના પૂર્વાગ્રહની ભેટ ચઢી જતા હતા.
નીતિશ સાથે તેની પ્રથમ મુલાકાત તેને આજે પણ યાદ છે.
મજબૂત બાંધાનો અને પ્રભાવશાળી વ્યક્તિત્વ ધરાવતા નીતિશને જેાઈને તે પ્રભાવિત થયા વિના ન રહી શકી, પણ ઉચ્ચ શિક્ષણ અને ઉચ્ચ નોકરીએ તેના આત્મવિશ્વાસને ગર્વ કરાવ્યો હતો.
જેાકે તે નારી અધિકાર પ્રત્યે ખૂબ સજાગ હતી.
ડરેલીગભરાયેલી યુવતીઓ જેાઈને તેને દુખ થતું હતું. તેથી નીતિશને જેાઈને તેણે પ્રશ્નોની લાંબી લાઈન લગાવી દીધી હતી.
‘‘આશા છે પત્રના માધ્યમથી તમને મારા વિશે પૂરી માહિતી મળી હશે?’’
મીના તેના અંદાજમાં બોલી હતી.
‘‘હા.’’ નીતિશે તેને ઉપરથી નીચે સુધી નિહાળીને કહ્યું.
મીના મનોમન ગણગણી રહી હતી કે એ રીતે ઘુરકિયા કરે છે જાણે ક્યારેય છોકરી જ નથી જેાઈ, પણ મોઢામાંથી એક શબ્દ નહોતી બોલી.
‘‘તમે બીજું કંઈ કહેવા ઈચ્છો છો?’’ નીતિશે મૌન તોડ્યું.
‘‘હા, કેમ નહીં. કદાચ તમે જાણવા ઈચ્છો છો કે મેં હજી સુધી લગ્ન કેમ નથી કર્યા?’’ ‘‘હા, જરૂર.’’ ‘‘સાંભળો, મારા ખભા પર ન પરિવારની જવાબદારીનો બોજ હતો અને ન કોઈ બીજી મજબૂરી, પણ મેં મારું ભવિષ્ય બનાવવા માટે ખૂબ મહેનત કરી છે.’’ ‘‘હા, હું સમજી ગયો.
