વાર્તા - ડો. અનીતા સહગલ વસુંધરા
સવારના ૬ વાગ્યાની એલાર્મ પૂરી ઈમાનદારીથી વાગીને બંધ થઈ ગઈ. તે એક સપના અથવા થાક પર કોઈ અસર છોડી ન શકી. ઠંડી હવા ચાલી રહી હતી. પક્ષીઓ પોતાના ભોજનની શોધમાં નીકળી પડ્યા હતા. એટલામાં મા ગંગાના રૂમમાં આવીને બોલી, ‘‘આને જુઓ, ૭ વાગ્યા છે અને આ હજી સુધી ઊંઘી રહી છે. રાત્રે મોટીમોટી વાત કરતી હતી કે હું એલાર્મ લગાવીને ઊંઘી જાઉં છું. કાલે જરૂર જલદી ઊઠી જઈશ, પરંતુ રોજ સવારે તેની વાત આ રીતે જેમ હતી તેમ રહી જાય છે.’’ મા બબડાટ કરી રહી હતી.
અચાનક માની નજર ઊંઘી રહેલી ગંગાના ચહેરા પર પડી ત્યારે તે વિચારવા લાગી કે આ પણ શું કરે બિચારી, સવારે ૯ વાગે ઘરેથી નીકળ્યા પછી ઓફિસેથી આવતાંઆવતાં સાંજના ૮ વાગી જાય છે. કેટલું કામ કરે છે. પછી તે ગંગાને ઊંઘમાંથી જગાડવા લાગી, ‘‘ગંગા ઓ ગંગા, ચાલ હવે ઊઠી જા, ઓફિસ જવાનું નથી તારે?’’
‘‘હૂં... ઊંઘવા દે ને મા.’’ ગંગાએ પડખું બદલતા કહ્યું.
‘‘અરે ગંગા બેટા, ઊઠી જા ને. જેા ૭ વાગી ગયા છે.’’ માએ ફરીથી તેને ઉઠાડવાનો પ્રયાસ કર્યો.
‘‘શું ૭ વાગી ગયા છે?’’ કહેતા તે તરત ઊઠી ગઈ અને આશ્ચર્યથી પૂછવા લાગી, ‘‘તેણે સવારના ૬ વાગ્યાનું એલાર્મ લગાવ્યું હતું?’’
‘‘હવે આ બધું છોડ અને જઈને તૈયાર થઈ જા.’’ માએ ગંગાની પથારી સમેટતા જવાબ આપ્યો.
ગંગાને આજે પણ ઓફિસે પહોંચવામાં મોડું થઈ ગયું હતું. બધાની નજરથી બચીને તે પોતાના ડેસ્ક પર પહોંચી, પરંતુ સુજાતાએ તેને જેાઈ લીધી. ૫ મિનિટ પછી તે તેની સામે આવી ગઈ. વાર્તાથી ભરેલા પાત્રને તેના ડેસ્ક પર પછાડતા તે કહેવા લાગી, ‘‘આ લે, આ ૫ લેટર્સના સ્કેચ બનાવવાના છે તારે, લંચ સુધીમાં. મેમે મને કહ્યું હતું કે હું તને જણાવી દઉં.’’
પરંતુ યાર અડધા દિવસમાં ૫ સ્કેચ કેવી રીતે કંપ્લીટ કરી શકીશ હું?’’
‘‘આ તારો માથાનો દુખાવો છે, તેમાં હું શું કરી શકું અને આમ પણ મેમનો હુકમ છે.’’ કહીને સુજાતા પોતાના ડેસ્ક પર ચાલી ગઈ.
બાળપણથી પોતાની આંખમાં પેઈન્ટર બનવાના સપના સજાવીને હવે જઈને ગંગા તેને પૂરા કરી શકી હતી. જ્યારે તે સ્કૂલમાં હતી, ત્યારે નોટબુકના પાછળના પાના પર ડ્રોઈંગ કરતી હતી, પરંતુ હવે તે એક મેગેઝિનમાં હિંદી વાર્તાના ચિત્રાંકનનું કામ કરતી હતી. પોતાની ચેરને થોડી આગળ ખસેડીને આરામથી બેઠી અને કંટાળા સાથે એક પત્ર ઉઠાવીને વાંચવા લાગી. તે જ્યારે ચિત્રાંકન કરતી, ત્યારે સૌપ્રથમ વાર્તાને સારી રીતે વાંચતી, જેથી પાત્રોને જીવંત કરી શકે.
૨ વાર્તા વાંચવામાં ઘડિયાળે ૧ વગાડી દીધો. જ્યારે તેની નજર ઘડિયાળ પર પડી, ત્યારે તે થોડી પરેશાન થઈ ગઈ. તે વિચારવા લાગી કે અરે, લંચટાઈમમાં માત્ર ૧ કલાક બચ્યો છે અને હજી સુધી માત્ર બે જ વાર્તા પૂરી થઈ છે. ગમે તેમ કરીને પોતે ૩ પૂરી કરી લેશે અને ત્યાર પછી તે પોતાના કામમાં જેાડાઈ ગઈ સાથે લંચ પણ થઈ ગયું.
તેણે ૩ વાર્તાનું ચિત્રાંકન કરી દીધું હતું. તે ખાવાનું ખાતાંખાતાં વિચારી રહી હતી કે બાકીની ૨ વાર્તા પણ ૪ વાગ્યા સુધીમાં પૂરી કરી દેશે, સાથે તેના મનમાં એ વાતનો ડર પણ હતો કે ક્યાંક મેમ પાંચેય વાર્તાના સ્કેચ અત્યારે માંગી ન લે. ખાવાનું ખાઈને ગંગા મેમને મળવા તેમની કેબિન તરફ ગઈ, પરંતુ મેમ તેને દેખાયા નહીં. સુજાતાને પૂછતા જાણ થઈ કે મેમ કોઈ જરૂરી કામસર પોતાના ઘરે ગયા છે. આટલું સાંભળતા જ તેના જીવમાં જીવ આવ્યો. લંચ સમાપ્ત થઈ ગયું. ગંગા પોતાના ડેસ્ક પર જઈ પહોંચી. બીજી વાર્તા નાની હોવાથી તેણે જલદી પતાવી દીધી. હવે અંતિમ વાર્તા બાકી રહી છે, વિચારતા તેણે પાંચમો પત્ર ઉઠાવ્યો અને વાંચવા લાગી, ‘‘ભગીરથ.’’ આટલું વાંચવા તેના મનમાંથી કામનો બોજ જાણે ગાયબ થઈ ગયો. તે પોતાના હાથની આંગળીઓના ટેરવા પર લખેલા નામ પર ફરવા લાગ્યા. તેની આંખો, બસ નામ પર ચોંટેલી રહી. જેાતજેાતામાં તે ભૂતકાળમાં પહોંચી ગઈ.
