વાર્તા - અર્ચના ત્યાગી.
નિધિના લગ્નને ૫ વર્ષ થયા હતા. સાસુસસરા અને પતિ નિતિન સાથે તેણે સામંજસ્ય બેસાડી લીધો હતો, પરંતુ તેની ઘમંડી નણંદ નિકિતા હજી માનતી નહોતી કે નિધિ તેમના ઘરની પરંપરા નિભાવી રહી છે.
નિકિતા કોઈ ને કોઈ વાતે મોં ચડાવીને બોલતી, ‘‘ભાભી, અમારે અહીં આવું જ થાય છે.’’
તેની આ જ વાત નિધિને ગમતી નહોતી. શરૂઆતમાં પોતાના રૂમમાં જઈને રડતી હતી. પતિ નિતિનને જણાવ્યું તો તેણે કહીને ટાળી દીધું, ‘‘તેની વાતને દિલ પર ના લે, ઘરમાં બધાથી નાની છે, બધાની લાડલી હોવાથી થોડી આખાબોલી છે. નજરઅંદાજ કરવાનું રાખ.’’
નિધિ સમજી નથી શકતી કે કોઈ તેને કંઈ કહેતું કેમ નથી. શું તેણે બીજા ઘરે જવાનું નથી, પરંતુ બધું આ રીતે ચાલુ રહ્યું. ન નિધિ સમજી અને ન નિકિતાએ તેને ઘરના રીતરિવાજ શીખવ્યા.
આજે નિધિનો દીકરો પહેલી વાર સ્કૂલ જઈ રહ્યો હતો. બધા એવા ઉત્સાહિત હતા જાણે કોઈ તહેવાર હોય. નિધિએ તેને સ્કૂલ યુનિફોર્મ પહેરાવીને તૈયાર કરી દીધો. તેના વાળ ઓળી રહી હતી એટલામાં નિકિતા વાટકીમાં કંઈક લઈને આવી અને ચમચીથી તેને ખવડાવવા લાગી. ધ્રુવ ના પાડતો હતો. નિધિએ કહ્યું, ‘‘દીદી બાળક છે, તેનું મન નથી, સ્કૂલેથી આવીને ખાઈ લેશે.’’
નિકિતા ગુસ્સે થઈ, ‘‘ભાભી, અમારે અહીં આવું જ થાય છે. જ્યારે કોઈ પહેલી વાર ઘરથી બહાર કોઈ કામ માટે જાય છે, ગળ્યું દહીં ખાઈને જ જાય છે.’’
નિધિ કંઈ બોલે તે પહેલાં નિતિને આવીને ધ્રુવને ઊંચકી લીધો અને પોતાની આંગળીમાં ગળ્યું દહીં લઈને ધ્રુવના હોઠ પર લગાવી દીધું, ‘‘સ્કૂલ જવામાં મોડું થાય છે.’’ કહીને ધ્રુવને લઈને ચાલ્યો ગયો.
નિધિ રૂમમાં જતી રહી. નિકિતા હજી બોલી રહી હતી, ‘‘મારી શું ભૂલ છે. ભાઈ બધું ભૂલી ગયા છે. પહેલી વાર ઓફિસ ગયા હતા ત્યારે પણ ગળ્યું દહીં માંગીને ખાઈ ગયા હતા. તેમનો દીકરો મારો પણ ભત્રીજેા છે, શું હું તેને દહીં ન ખવડાવી શકું?’’
પપ્પાએ તેને બૂમ પાડી ત્યારે તે ચુપ થઈ. નિધિ આ ઘટનાથી કંટાળી ગઈ હતી, પરંતુ કોઈ સમાધાન નહોતું આવતું.
સંજેાગવશાત્ તે દિવસે તેની મમ્મીનો ફોન આવ્યો. તેમણે જણાવ્યું કે તેના ભાઈભાભી વિદેશથી પાછા આવવાના છે. ભાઈ વિદેશમાં નોકરી કરતો હતો. તેણે ત્યાં જ ભારતીય યુવતી સાથે લગ્ન કર્યા હતા. લગ્ન પછી તે બંને પહેલી વાર ઘરે આવી રહ્યા હતા.
મમ્મી ઈચ્છતી હતી કે પૂરા રીતરિવાજથી નવી વહુનું સ્વાગત કરવામાં આવે. તેથી તેમણે નિધિને ઘરે બોલાવી હતી. ઘર તે જ શહેરમાં હતું, તેથી નિતિન તે દિવસે સાંજે નિધિને ઘરે મૂકી આવ્યો.
