રાતના ૨ વાગ્યા હતા. સામાન્ય ઠંડી પડી રહી હતી. દશેરા અને દિવાળીની રજાઓ પૂરી થઈ ગઈ હતી. ધનબાદ સ્ટેશનના પ્લેટફોર્મ નંબર ૨ પર ખૂબ ભીડ હતી. જેાકે તેમાં મોટાભાગના વિદ્યાર્થીઓ હતા, જે તહેવાર પર દિલ્લીથી ધનબાદ આવ્યા હતા. ધનબાદ, બેકારો અને આસપાસના બાળકો ધોરણ ૧૨ પછી આગળના અભ્યાસ માટે દિલ્લી જતા હતા. આ એરિયામાં કોઈ સારી કોલેજ ન હોવાથી બાળકો પોતાના ઉજ્જ્વળ ભવિષ્ય માટે સ્કૂલ પછી દિલ્લી જવા ઈચ્છતા હતા. વળી, દિલ્લીમાં કોચિંગની પણ સારી સુવિધા મળતી હતી. અહીંથી તેઓ એન્જિનિયરિંગ, મેડિકલ વગેરેનું કોચિંગ લેતા હતા. કેટલાક તો ટેન્થ પછી તરત દિલ્લી ચાલ્યા જતા હતા અને હવે રજાઓ પછી તેઓ પરત દિલ્લી જઈ રહ્યા હતા.
તે બધા કાલકા મેલના આવવાની રાહ જેાઈ રહ્યા હતા. તેમાંથી ઘણા બધા પાસે રિઝર્વેશન નહોતું, તેઓ વેઈટિંગ ટિકિટ લઈને કોઈ પણ થ્રી ટાયરમાં ચઢી જવાના હતા. જ્યારે જેમની પાસે રિઝર્વેશન હતા તેમની બર્થ પર ૪-૫ જણ કોઈ પણ રીતે એડજસ્ટ થઈને દિલ્લી પહોંચી જતા. જેાકે આ પ્રકારની મુસાફરીની તેમને ટેવ હતી, મોટાભાગે રજાઓ પછી અહીં આવા દશ્યો જેાવા મળતા હતા. કેટલાક શ્રીમંત ઘરના છોકરા તાત્કાલિક અથવા એજન્ટ પાસેથી બ્લેકમાં ટિકિટ લઈ લેતા તો કેટલાક એસી કોચમાં જતા હતા, પરંતુ મોટાભાગના બાળકો તો થ્રી ટાયર કોચમાં જતા હતા. આમ પણ બધા માટે રિઝર્વેશન શક્ય પણ નથી હોતું.
રાત્રિના ૧૧ વાગ્યા હતા અને હજી ટ્રેનના આગમનને ૧ કલાકનો સમય બાકી હતો. ટ્રેન થોડી લેટ હતી. રોહિત ખભા પર બેગપેક લટકાવીને ચાલી રહ્યો હતો. તેની નજર કોઈ પરિચિતને શોધી રહી હતી. જેની પાસે રિઝર્વેશન ટિકિટ હોય. એટલામાં તેની નજર મનોજ પર પડી ત્યારે તેને પૂછ્યું, ‘‘તને શું બર્થ મળી ગઈ છે?’’
