કિચનથી કેબિનેટ સુધી અને ઘરની ચાર દીવાલથી રમતના મેદાન સુધી, ચુપચાપ ઘરમાં ગૂંથણકામ કે સિલાઈ કરતી, પાપડવડી વણવાથી બોર્ડરૂમ સુધી એક લાંબી યાત્રા કરનાર અડધી આબાદીએ સિદ્ધ કરી બતાવ્યું છે કે તેઓ ઘરની સાથેસાથે બહારના કામ પણ એટલી જ ઉત્તમ રીતે સંભાળી શકે છે. વ્રત-ઉપવાસ, કર્મકાંડ અને તેમના પગમાં બેડીઓ પહેરાવવા માટે ધર્મના માધ્યમથી ફેલાવવામાં આવતી અંધશ્રદ્ધાની પકડમાંથી તે બહાર નીકળી શકે છે, તે વાત પણ તેમણે સાબિત કરી દીધી છે. એક વાત સાચી છે કે કોઈ પણ મોટા બદલાવ માટે જરૂરી છે સમાજની માનસિકતાને બદલવાની. જેાકે આજે પણ પુરુષ સમાજની માનસિકતામાં ૫૦ ટકા બદલાવ આવ્યો હોય તેવું લાગતું નથી, પરંતુ મહિલાઓએ હવે નક્કી કરી લીધું છે કે તેઓ અટકશે નહીં અને તમામ અવરોધ હોવા છતાં ચાલતી રહેશે. પછી ભલે ને તેઓ શહેરી મહિલા હોય કે કોઈ પછાત ગામડાની જે આજે ગામની સરપંચ બનવાની તાકાત ધરાવે છે અને ખાપ વ્યવસ્થાને પણ આજે પડકારતી થઈ ગઈ છે.
ભૂતકાળમાં એક કાર્યક્રમમાં અભિનેત્રી મુનમુન સેને કહ્યું હતું કે મહિલાઓ ગમે તે રસ્તે કેમ ન હોય, કોઈ પણ જાતિ અથવા વર્ગની હોય, તે એક જ હોય છે. તેમના કેટલાક મુદ્દા એક સમાન હોય છે. તેમનામાં પરસ્પર આત્મીયતા હોય છે. આજે તેઓ હળીમળીને પોતાની સમસ્યાને ઉકેલવામાં અને પોતાની ઓળખની સ્વીકૃતિ પર મહોર લગાવવાના પ્રયત્નો કરી રહી છે, પછી ભલે ને તેના આ કામમાં કોઈ પુરુષ સાથ આપે કે ન આપે, તે પૂરેપૂરી સક્ષમ થઈ ગઈ છે.
સતત સંઘર્ષ કરી રહી છે
સમાજની વિડંબણા છે ઘર હોય કે ઓફિસ, રાજનીતિ હોય કે દેશ, જ્યાં મહિલાઓને સશક્ત બનાવવાની કે તેમને મજબૂત બનાવવાની ચર્ચા થતી હોય છે, ત્યારે મહદ્અંશે માત્ર વાતો જ થતી હોય છે, કોઈ મજબૂત પ્રયત્નો કરવામાં નથી આવતા હોતા, પરંતુ મહિલાઓ પોતાના સ્તર પર પ્રયાસ કરી રહી છે અને તેમાં સફળ પણ થાય છે.
જે દેશની સંસદમાં મહિલાઓ હજી સુધી ૩૩ ટકા અનામત માટે સંઘર્ષ કરી રહી છે, તે જ દેશના બીજા ખૂણામાં એવી મહિલાઓ પણ છે, જેા પોતે સંઘર્ષ કરીને નાનીમોટી રાજકીય સફળતા સુધી પહોંચી રહી છે.
