અપમાનિત, શરમજનક સ્થિતિમાં મુકાયેલી, નિર્વસ્ત્ર, મોહિની પોતાને બેડ પર બિછાવેલી ચાદરથી ઢાંકવાની કોશિશ કરતી હતી. તેને ડૂસકા ભરીભરીને, ચીસો પાડીપાડીને રડવાનું મન કરી રહ્યું હતું, પરંતુ અપમાનના આઘાતમાં તેની આંખ એટલી જડ બની ગઈ હતી કે જાણે પથ્થર બની ગઈ ન હોય. થોડા સમય પહેલાં તેના જીવનમાં એક તોફાન આવ્યું હતું. રૂમની બહારનો કોલાહલ થોડો શાંત થયો હતો, પરંતુ આ તોફાન તેના જીવનને હંમેશાં માટે વેરણછેરણ કરીને ગયું હતું.
મોહિની ૧૮ વર્ષની હતી ત્યારે શિવકુમાર સાથે તેના લગ્ન થયા હતા. મોહિનીનો તેની સાથે ક્યારેય વૈચારિક તાલમેલ બેઠો નહોતો. શિવકુમાર ઈંગ્લિશના અધ્યાપક હતા. લગ્ન પછી ગંભીર અને શાંત શિવકુમારે તેના હાથમાં ઘરની ચાવી પકડાવી દીધી હતી, પરંતુ એ વાત ભૂલી ગયા હતા કે તે ચંચળ મોહિની છે. શિવકુમારને તે ક્યારેય સમજી શકી નહોતી. શિવકુમારે તેને આગળ ભણવા માટે ખૂબ પ્રોત્સાહન આપ્યું, પરંતુ પોતાના રૂપ અને મનના અલ્હડપણા આગળ તેણે ક્યારેય શિવકુમારની વાતને ગંભીરતાથી લીધી નહીં.
થોડા સમય પછી મોહિનીએ એક પુત્રીને જન્મ આપ્યો. જેાકે મા બન્યા પછી પણ તે અલ્હડ યુવતી જ રહી. શિવકુમારે પણ પોતાની દીકરી કોમલની દેખરેખની જવાબદારી એક રીતે પોતાના પર જ લીધી હતી. કોલેજથી આવીને દીકરીની દેખરેખ પર ધ્યાન આપવા લાગતા, જ્યારે મોહિની પોતાની સાહેલીઓ સાથે સહેલસપાટા માર્યા કરતી.
બીજી તરફ કોમલ પોતાના પિતાની જેમ ધીરગંભીર, શાંત, દઢચારિત્ર્યની માલકણ હતી. કોમલ પોતાના પિતાની છત્રછાયામાં ઊછરવા લાગી. કોમલે ઈંગ્લિશમાં એમ.એ. પૂરું કર્યું કે થોડા સમયમાં શિવકુમારનું હાર્ટએટેકથી મૃત્યુ થઈ ગયું. પછી માદીકરી બંનેએ ગમે તે રીતે પોતાને સંભાળી લીધા. શિવકુમારના પેન્શન, પીએફ બધું મોહિનીને મળ્યું, તેમ છતાં તેને પોતાના ભવિષ્યની ચિંતા સતાવી રહી હતી.
સૌથી મોટી ચિંતા તેને કોમલની નહીં, પણ પોતાની હતી, તેને પોતાના માટે કોઈ પુરુષનો સાથ જેાઈતો હતો. જેાકે તે બીજા લગ્ન કરવા ઈચ્છતી નહોતી, વિચારતી કે કોણ ફરીથી લગ્નની ઝંઝટમાં પડે, કોઈની ઘરગૃહસ્થીની જવાબદારી કેમ ઉઠાવે. જે કોઈની પાસેથી તનમનધનની જરૂરિયાત લગ્ન કર્યા વિના પૂરી થઈ જતી હોય તો તેમાં આપત્તિ શું છે. જેા આવું કોઈ મળી જાય તો જિંદગી આરામથી જીવાય જશે.
