વાર્તા - ગરિમા પંકજ
‘‘ના પપ્પા, તમે એવું ન કરી શકો. તમેે મને પ્રોમિસ કર્યું હતું કે તમે મેઘાના પપ્પાની જેમ મને હર્ટ કરવા માટે નવી મમ્મી લઈને નહીં આવો.’’ પ્રજ્ઞાએ નારાજ અવાજમાં કહ્યું.
‘‘બેટા, હું જાણું છું કે મેઘાની નવી મમ્મી સારી નહોતી પણ તારી નવી મમ્મી ખૂબ સારી છે. તને એટલો પ્રેમ કરશે જેટલો તારી પોતાની મમ્મી પણ નહીં કરતી હોય.’’ પ્રવીણે દીકરીને સમજાવવાનો પ્રયાસ કર્યો.
‘‘હું આ વાત કેવી રીતે માની લઉં ડેડ? તમામ સાવકી મા એકસરખી જ હોય છે.’’
‘‘ચુપ કર પ્રજ્ઞા આવું ન બોલાય ખબર નહીં કોણે તારા મગજમાં આવી વાતો ભરી છે.’’ પ્રવીણે ગુસ્સામાં કહ્યું.
‘‘બીજી વાતો છોડો પપ્પા, તમારી ઉંમરને તો જુઓ. મારી ફ્રેન્ડ્સ શું કહેશે જ્યારે તેમને ખબર પડશે કે મારા પપ્પા વરરાજા બની રહ્યા છે. કેટલી મજાક ઉડાવશે તે મારી.’’
પ્રવીણ હજી પોતાની દીકરીઓ પ્રજ્ઞાને સમજાવવાનો પ્રયાસ કરી જ રહ્યા હતા કે ત્યાં સુધીમાં શ્વેતા પણ પોતાની મમ્મી પર વિફરી, ‘‘મમ્મી, તમે પપ્પાથી છૂટાછેડા લીધા, મને તેમનાથી દૂર કરી દીધા પણ મેં કંઈ નથી કહ્યું કારણ કે હું તમને દુખી નથી જેાઈ શકતી. પણ આજે તમે મારી સામે કોઈ અજાણ્યાને લાવીને ઊભા કરી દીધા પણ મેં કંઈ ન કહ્યું કારણ કે હું તમને દુ:ખી નહોતી જેાઈ શકતી. આજે તમે મારી સામે કોઈ અજાણ્યાને લાવીને ઊભો કરી દીધો અને કહી રહ્યા છો કે તે તારા પપ્પા છે. મમ્મી, તમારી આ વાત હું ન માની શકું. કહી દો તેમને કે હું ક્યારેય તેમને પપ્પાનો દરજ્જેા નહીં આપી શકું.’’ કહેતાં કહેતાં શ્વેતા રડવા લાગી તો અમૃતાએ તેને આગોશમાં સમેટતા કહ્યું.
શ્વેતાનાં આંસુ લૂછતાં અમૃતાએ કહ્યું, ‘‘ના બેટા, એમ ન રડ. સારું, તું જેમ કહીશ એવું જ કરીશ.’’
