કટાક્ષિકા - લીના ખત્રી.
હું બાળપણથી સાંભળીસાંભળીને કંટાળી ગઈ હતી કે તારામાં તો બિલકુલ બુદ્ધિ જ નથી.
એક દિવસ જ્યારે હું આ વાતથી ચિડાઈને રડમશ થઈ ગઈ ત્યારે મારા ફોઈએ મને ખૂબ જ પ્રેમથી સમજાવી,
‘‘દીકરી, હજી તું નાની છે, પણ જ્યારે તું મોટી થઈશ ત્યારે તને ડહાપણની દાઢ આવશે અને તે સમયે તને કોઈ નહીં કહે કે તારામાં અક્કલ નથી.’’
ફોઈની વાત સાંભળીને મારા ચહેરા પર હાસ્ય આવી ગયું અને હું રડવાનું બંધ કરીને રમવા ગઈ.
હવે હું આશ્વસ્ત હતી કે એક ને એક દિવસ મને પણ અક્કલ આવશે જ અને જેાતજેાતામાં હું મોટી થઈ ગઈ અને રાહ જેાતી રહી કે હવે તો મને જલદી ડહાપણની દાઢ આવશે.
આ દરમિયાન મારા લગ્ન પણ થઈ ગયા.
હવે સાસરીમાં પણ તે જ મહેણાં સાંભળવા મળતા કે તારામાં તો અક્કલ જ નથી.
માએ કંઈ શિખવાડ્યું જ નથી.
આ બધું સાંભળતાંસાંભળતાં સમય વીતતો ગયો, પણ ડહાપણની દાઢ ન આવી.
હવે જ્યારે ૪૦ વર્ષ પસાર કરી લીધા તો મેં આશા છોડી દીધી, પણ એક દિવસ મારી ચાવવાની દાઢમાં પીડા થવા લાગી.
આ પીડા એટલી અસહ્ય હતી કે તેના લીધે મારા ગાલ, કાન અને માથું પણ દુખવા લાગ્યા.
હું પીડાથી બેહાલ ગાલ પર હાથ મૂકીને ઓહ ઓહ કરતી ફરતી હતી.
જેણે પણ મારા દાંતના દુખાવા વિશે સાંભળ્યું તેણે કહ્યું, ‘‘અરે, તારી ડહાપણની દાઢ આવી રહી છે, એટલે જ આટલી પીડા થઈ રહી છે.’’
હું ખૂબ ખુશ થઈ કે ચાલો મોડા આવી પણ આવી તો ખરી, હવે મને પણ અક્કલ આવી જશે, પણ જ્યારે પીડાથી હાલત ખરાબ થઈ ગઈ ત્યારે મેં વિચાર્યું કે તેના કરતા તો અક્કલ વગર જ ઠીક હતી.
ડેન્ટિસ્ટ પાસે ગઈ તો તેણે જણાવ્યું તમારી છેલ્લી દાઢ કેવિટીના લીધે સડી ગઈ છે. તેને કાઢવી પડશે.
મેં ઉત્સાહમાં આવીને પૂછ્યું, ‘‘શું આ મારી ડહાપણની દાઢ હતી?’’
મારા આ સવાલ પર ડેન્ટિસ્ટ સાહેબ હસીને બોલ્યા, ‘‘હા મેડમ, આ તમારી ડહાપણની દાઢ હતી.’’
હવે બોલો મોડા આવી અને ક્યારે આવી તે મને પણ ખબર ન પડી અને સડી ગઈ.
પીડા સહન કરવાથી સારું તો એ જ હતું કે તેને પડાવી દઉં.
