૧૧ વાગ્યા હતા. આરોહીની સી.એ. ની ફાઈનલ પરીક્ષાનો સમય બપોરના ૨ વાગ્યાનો હતો. તે ઘરમાં ફરતાંફરતાં અંતિમ સમયની તૈયારી પર એક નજર નાખી રહી હતી. તેના હાથમાં બુક હતી. તેની મા રીના કિચનમાં વ્યસ્ત હતી. ડોરબેલ વાગ્યો ત્યારે રીનાએ દરવાજેા ખોલ્યો. દરવાજા પર નીચેના ફ્લોર પર અલકા રહેતી હતી. અંદર આવતા તેણે કહ્યું, ‘‘ઈન્ટરકોમ નથી ચાલી રહ્યો રીના. જરા જેા ને કેબલ આવી રહ્યો છે.’’ ‘‘જેાઈને જણાવું છું.’’ કહીને રીનાએ ટીવી ઓન કર્યું. કેબલ ગાયબ હતો. તેણે કહ્યું, ‘‘ના અલકા.’’ ‘‘અરે, મારી સીરિયલનો ટાઈમ થઈ ગયો છે.’’ જેાકે આરોહીની નજર તો પોતાની બુકમાં જ હતી, તેમ છતાં તેણે અલકાને ગુડ મોર્નિંગ આંટી કહ્યું ત્યારે અલકાએ પૂછ્યું, ‘‘પરીક્ષા ચાલી રહી છે ને? આજે પણ પેપર છે?’’ ‘‘હા, આંટી.’’ ‘‘આરોહી, સાંભળ્યું છે કે સી.એ. ફાઈનલ પ્રથમ પ્રયત્ને પાસ કરવી ખૂબ મુશ્કેલ હોય છે. ૩-૪ પ્રયાસ તો કરવા જ પડે છે. મારો પિતરાઈ તો ૬ ટ્રાયલે પણ નહોતો પાસ કરી શક્યો. જેાકે તે પણ ભણવામાં તારી જેમ હોશિયાર હતો. ‘‘જેાઈએ છે આંટી.’’ કહેતા આરોહીનો ચહેરો ચિંતાથી ઘેરાઈ ગયો. અલકાએ ફરીથી કહ્યું, ‘‘ત્યાર પછી શું કરીશ?’’ ‘‘એમ.બી.એ.’’ ‘‘અને લગ્ન?’’ ‘‘તે વિશે હજી કંઈ નથી વિચાર્યું, આંટી.’’ કહેતા આરોહીના ચહેરા પર ગુસ્સાના ભાવ જેાઈને રીનાએ વાત સંભાળી લીધી, ‘‘અલકા, કિચનમાં આવી જા. હું તારા માટે ખાવાનું તૈયાર કરી રહી છું.’’ અલકા કિચનમાં ઊભાઊભા અડધા કલાક સુધી આરોહીના લગ્ન વિશે પૂછતી રહી. રીનાએ ચા-કોફી વિશે પૂછતા તેણે કહ્યું, ‘‘ના, ફરી ક્યારેક. અત્યારે જલદીમાં છું.’’ કહીને તે જતી રહી. તેના ગયા પછી આરોહી માત્ર એટલું જ બોલી, ‘‘મમ્મી, તમે આવા આંટી ક્યારેય ન બનશો, જેમને એ વાતની પણ જાણ ન હોય કે ક્યારે કઈ વાત કરવી જેાઈએ.’’
