વાર્તા - પૂનમ અહમદ.
ઘરે આવીને અનુપ્રિયા કેટલી વાર સુધી બેસી રહી અને ઊઠીને ચુપચાપ પથારીમાં ઊંઘી ગઈ. ખૂબ થાકેલી, વ્યથિત, પરેશાન, અજાણી આગમાં સળગતી રહી. તેની બેચેની વધી રહી હતી. જે પુરુષની ચારે બાજુ એટલા સપનાં જેાયા, મનના ઊંડાણથી જેને પ્રેમ કર્યો, જેના સુખમાં સુખી, દુખમાં દુખી થઈ, તે જ પુરુષ પોતાનો નથી. અનુપ્રિયાએ મનનાં ઊંડાણમાં શૂન્યાવકાશ, આટલો ખાલીપો પહેલાં ક્યારેય અનુભવ્યો નહોતો. ગુસ્સામાં સળગતી, અંદરો અંદર બેચેન, નિસહાય અનુભવતી રહી.
થોડા દિવસ પહેલાં બધું સારું લાગતું હતું. ચારે બાજુ જાણે મધુમાસની મસ્તી છવાયેલી રહી. જીવન એટલું સુંદર હોઈ શકે છે, ક્યારેય વિચાર્યું નહોતું. દરેક નવ દંપતી આવું જ અનુભવતા હશે. વિકાસને અનુપ્રિયા દુનિયાનો સૌથી સારો અને સમજદાર પુરુષ સમજવા લાગી. દુનિયા જાણે ૨ વર્ષથી તેની આજુબાજુ સમેટાઈ ગઈ હતી. ૨ વર્ષ પહેલાં અનુપ્રિયા અને વિકાસના લગ્ન થયા હતા અને હમણાં થોડાક મહિના પહેલાં વિકાસનું મુંબઈમાં પોસ્ટિંગ થયું હતું અને તે લખનૌથી અહીં શિફ્ટ થયા હતા.
ઊંઘતાંઊંઘતાં અનુપ્રિયાની આંખ સામે ‘મેકડોનાલ્ડ’ નું દશ્ય ફરવા લાગ્યું. આજે તે પોતાનો થોડો સામાન લેવા પાડોશણ રશ્મિ સાથે એક મોલમાં આવી હતી. બીજી બાજુ ત્યાં આવેલ ‘મેકડોનાલ્ડ’ ના પારદર્શક કાચમાંથી તેણે એક ટેબલ પર વિકાસ અને ગીતાને જેાયા. તે જેાઈને આશ્ચર્યચકિત થઈ ગઈ અને પછી ચુપચાપ રશ્મિ સાથે ઘરે આવી ગઈ.
હવે અનુપ્રિયાથી સહન નથી થતું. જ્યારથી મુંબઈ આવી છે મનોમન પિસાય છે. વિકાસે જે દિવસે કાર્યભાર સંભાળ્યો હતો. તેની ઓફિસની સામેની બિલ્ડિંગમાં જ તેની બેચમેટ ગીતાની ઓફિસ હતી. અનાયાસે ગીતાને મળીને તેને કોલેજના જૂના દિવસો યાદ આવી ગયા હતા અને તે જ દિવસે ગીતા સાથે અનુપ્રિયાની મુલાકાત કરાવવા ઘરે લાવ્યો હતો. ગીતા હોસ્ટેલમાં રહેતી હતી. ત્યારથી અત્યાર સુધીનો સમય અનુપ્રિયાએ રડીરડીને વિતાવ્યો છે.
કોઈ તહેવાર હોય કે ખાસ પ્રસંગ, ગીતા દરેક પ્રસંગે હાજર રહે છે. તેની અવરજવર અનુપ્રિયાને ગમતી નહોતી. તેણે વાતવાતમાં ગીતાને લગ્ન ન કરવાનું કારણ પૂછ્યું ત્યારે તેણે સ્પષ્ટ શબ્દોમાં જવાબ આપ્યો, ‘‘પપ્પા નથી, મમ્મી અને નાના ભાઈબહેન લખનૌમાં રહે છે. આ તો સારું છે અહીં જેાબ મળી ગઈ. કેટલીક પારિવારિક જવાબદારી છે. પહેલા તે નિભાવી લઉં, પછી લગ્ન વિશે વિચારીશ.’’
નવું વર્ષ આવ્યું તો અનુપ્રિયાએ પૂછી લીધું, ‘‘નવું વર્ષ છે, ઘરે જવાનું હશે ને?’’
ગીતાએ કહ્યું, ‘‘અરે, મારું શું છે, તમારી સાથે નવું વર્ષ ઊજવી લઈશ. લખનૌ આવ-જા કરીશ તો સમય અને પૈસા બંને ખર્ચ થશે, એટલા મમ્મીને મોકલાવી દઈશ તો તેમને આરામ મળશે. કેમ વિક્કી, ઠીક છે ને?’’
વિકાસને વિક્કી કહેતી ગીતા અનુપ્રિયાને ગમતી નહોતી, પણ શું કરી શકતી હતી. વિકાસ કહેતો, ‘‘અરે, આ પણ તારું જ ઘર છે, આરામથી રહે.’’
બંને બેસીને ખબર નહીં કોલેજના કેટલા કિસ્સા સંભળાવતા રહ્યા અને તે મનોમન બળતી રહી.
