પોઝિટિવ નેગેટિવ

વાર્તા – વીણા શ્રીવાસ્તવ

પતિ મલય સાથે લગ્નનાં ૧૨ વર્ષ પછી તૃષા એવું તે કયું રહસ્ય જાણી ગઈ કે વાત ડિવોર્સ સુધી પહોંચી ગઈ… તૃષા મલયના ઉપેક્ષાભર્યા વ્યવહારથી ખૂબ આશ્ચર્યચકિત હતી.
જ્યારે જુઓ ત્યારે તે માત્ર એક જ રટણ કર્યા કરતો કે તૃષા હું ડિવોર્સ ઈચ્છુ છું, પરસ્પર સંમતિથી.
પછી તે વિચારવા વિવશ બની જતી કે અરે, મલયને શું થઈ ગયું છે કે તે પૂરો સમય ડિવોર્સ ડિવોર્સનું રટણ કર્યા કરે છે, પરંતુ મલયને આ બાબતે કંઈ પૂછવાની ક્યારેય તેણે હિંમત નહોતી કરી.
પછી વિચારતી કે તે જાતે જ જણાવશે કારણ અને પછી ચુપચાપ પોતાના કામમાં તે મશગૂલ થઈ જતી.
‘‘મલય, આવી જાઓ ભોજન પીરસી દીધું છે.’’ ડાઈનિંગ ટેબલ સેટ કરતા તૃષાએ મલયને બૂમ પાડી ત્યારે તે તરત જ તૈયાર થઈને આવી ગયો.

તૃષાએ તેની પ્લેટમાં જમવાનું પીરસ્યું અને ખૂબ પ્રેમથી તેની સામે જેાવા લાગી.
કદાચ તે તેના મોઢેથી રસોઈનાં વખાણ સાંભળવા ઈચ્છતી હતી, કારણ કે તેણે ખૂબ પ્રેમથી મલયનું મનપસંદ ભોજન બનાવ્યું હતું, પરંતુ એવું લાગતું હતું જાણે કે તે ખૂબ કંટાળા સાથે જમી રહ્યો હોય.
તેના ચહેરા પર એક વિચિત્ર પ્રકારની બેચેની હતી.
જાણે કે અંદર ને અંદર ઘૂંટાઈ રહ્યો ન હોય.
ગમે તે રીતે ભોજન પૂરું કરીને તેણે જલદીથી હાથ ધોઈ લીધા.
એટલામાં તૃષાએ તેનું પર્સ અને રૂમાલ લાવીને આપ્યા.
‘‘તું વિચારી લેજે, જે મેં કહ્યું છે તેના વિશે…
અને હા, સમયસર મોહકને લેવા સ્કૂલે જતી રહેજે.
હું ગાડી મોકલી દઈશ. આજે તેની બસ નહીં આવે.’’ કહેતા તે ગાડીમાં બેસી ગયો અને ડ્રાઈવર ગાડી સ્ટાર્ટ કરીને આગળ વધ્યો.
‘આજકાલ આ તે કેવો વિરોધાભાસ છે મલયના વ્યવહારમાં… એક તરફ ડિવોર્સની વાત કરે છે તો બીજી તરફ ઘરપરિવારની પણ તેને ચિંતા રહે છે… કોણ જાણે શું થઈ ગયું છે તેને.’ વિચારતા તૃષા પોતાના બાકી રહી ગયેલા કામ પતાવવા લાગી, પરંતુ તેનું મન કોઈ કામમાં નહોતું લાગી રહ્યું.
શું હવે જરા પણ પ્રેમ નથી રહ્યો તેના દિલમાં મારા માટે કે ડિવોર્સ લેવા અધીરો થયો છે? શું કરું…

છેલ્લાં ૧૨ વર્ષથી અમે એકબીજા સાથે ખુશીઆનંદમાં રહીએ છીએ…
ક્યારેય એવું નહોતું લાગ્યું કે તેને મારા વિશે કોઈ ફરિયાદ હોય અથવા તો મારાથી કંટાળી ગયો છે.
હંમેશાં તેને મારી ચિંતા રહેતી હતી.
ક્યારેક કહેતો કે આજકાલ તું તારી હેલ્થની કાળજી નથી લેતી…
કેટલી કમજેાર થઈ ગઈ છે.
આ શબ્દો સાંભળીને ખુશીથી તેનું મન નાચવા લાગતું અને આ ખુશીમાં વધારો ત્યારે થયો જ્યારે લગ્નના ૩ વર્ષ પછી તેને પોતાના શરીરમાં બીજા એક જીવના આગમનના ભણકારા અનુભવાયા.
તેણે શરમાઈને મલયને આ વાત જણાવી, ત્યારે તેણે ખુશીના માર્યા તેને ઊંચકી લીધી હતી અને પછી ગોળગોળ ફેરવવા લાગ્યો હતો.
મોહકના જન્મ પર મલયની ખુશીનો પાર નહોતો.
જ્યારે જુઓ ત્યારે તેને સૂચન આપતો હતો કે જેા તૃષા મારો દીકરો રડે નહીં, હું સહન નહીં કરી શકું.
આ સાંભળીને તેને હસવું આવતું કે હવે ભલા બાળક રડે નહીં એવું કેવી રીતે બની શકે.
જેાકે મોહક માટેનો મલયનો એકાધિકાર જેાઈને તે ખુશ તો થતી સાથે તેને ચિંતા પણ થતી અને ત્યાર પછી તન્મયતાથી પોતાના કામમાં વ્યસ્ત થઈ જતી.
પછી વિચારતી કે ક્યાંક એવું તો નથી કે મલય હવે મારાથી મુક્તિ મેળવવા ઈચ્છે છે.

શું હવે મારી સાથે તેને ગૂંગળામણ થવા લાગી છે?
અરે, હજી તો લગ્નના માત્ર ૧૨ વર્ષ થયા છે.
હજી તો જીવનનો લાંબો પંથ અમારે એકબીજા સાથે ચાલીને પસાર કરવાનો છે.
પછી કેમ તે મ્યૂચ્યુઅલ ડિવોર્સની વાત કરે છે? શું મારી સાથે રહેવું તેને અસહ્ય બની રહ્યું છે? મારા પ્રેમમાં કોઈ ઊણપ તો નથી આવી ને…

હું તો આજે પણ તેની એ જ પહેલાંની તૃષા છું, જેના ૧-૧ હાસ્ય પર મલય ઓવારી જતો હતો.
ક્યારેક મારા લહેરાતા કાળા વાળમાં તે મોં છુપાવી લેતો હતો…
તે ઘણી વાર કહેતો હતો કે તારી સાગર જેવી ઊંડી વાદળી આંખમાં ડૂબી જવાનું મન થઈ આવે છે.
તારું આ નાજુક શરીર મને તારા આલિંગનમાં જાણે ખેંચી રહ્યું છે…
તારા શરીરની માદક સુગંધમાં હું મારું સુખ ભૂલવા લાગું છું.
આટલો ભરપૂર પ્રેમ કરનાર પતિ આખરે ડિવોર્સ કેમ ઈચ્છે છે? ના, હું ડિવોર્સ માટે ક્યારેય મંજૂર નહીં થાઉં, આખરે મેં પણ તેને ભરપૂર પ્રેમ કર્યો છે.

પરિવારજનોના તીવ્ર વિરોધ છતાં પણ જ્ઞાતિજતિની ઊંચી દીવાલને નજરઅંદાજ કરીને અમે બંનેએ એકબીજાને અપનાવ્યા છે.
તૃષા વિચારી રહી હતી.
ભૂતકાળ તૃષાની આંખ સામે કોઈ સિનેમાની જેમ દેખાઈ રહ્યો હતો. ‘‘પપ્પા, હું મલય સાથે લગ્ન કરવા ઈચ્છુ છું.’’
‘‘મલય, કોણ મલય?’’ પપ્પા થોડા ચોંકી ગયા.
‘‘આપણો મલય બીજું કોણ? તમે પણ તેને બાળપણથી ઓળખો છો… અહીં તે ભાઈ સાથે રમીને મોટો થયો છે અને હવે એન્જિનિયર પણ બની ગયો છે… અમે બંને એકબીજાને પ્રેમ કરીએ છીએ અને એકબીજા સાથે જીવન જીવવા ઈચ્છીએ છીએ.’’ તૃષાએ દઢતાથી કહ્યું.

પિતા મનોજ ગુસ્સામાં લાલપીળા થઈ ગયા.
જેાકે તે પોતાના ગુસ્સા માટે જાણીતા હતા.
તેમણે જેારથી બૂમ પાડતા કહ્યું, ‘‘તારી હિંમત કેવી રીતે થઈ આટલી મોટી વાત કહેવાની… ક્યારેય વિચાર્યું છે કે તેની હેસિયત જ ક્યાં છે આપણી બરાબરી કરવાની? અરે, ક્યાં આપણે બ્રાહ્મણ અને તે કુર્મી ક્ષત્રિય, આપણા અને તેના કુળની તો કોઈ બરાબરી જ ન થઈ શકે.
આમ પણ દીકરીને તો પોતાનાથી કોઈ ઊંચા ખાનદાનમાં આપવામાં આવે છે, જ્યારે તેનું કુળ તો આપણાથી નિમ્ન શ્રેણીનું છે.
તૃષા પણ ખૂબ ઘમંડી છોકરી હતી.
પિતાજીના અસીમિત લાડપ્રેમે તેને જિદ્દી બનાવી દીધી હતી.
તેથી તેણે તરત જ જવાબ આપી દીધો, મેં કોઈ જાતિ વિશેષને પ્રેમ નથી કર્યો પપ્પા, માણસને કર્યો છે અને મલય પણ કોઈ ઉચ્ચ જાતિ કરતા અનેક ગણો ઊંચો છે, કારણ કે તે એક સારી વ્યક્તિ છે, જેને પ્રેમ કરીને મેં કોઈ અપરાધ નથી કર્યો.
મનોજે કલ્પના પણ નહોતી કરી કે તેમની લાડકી દીકરી તેમના વિરોધમાં આ રીતે ઊભી થશે. તેમને તો પોતાના ઉચ્ચ કુળ પર ખૂબ ગર્વ હતો.
તેમના વડવાઓ પોતાના સમયના મોટા જાગીરદાર હતા, પણ હવે તો જાગીરદારી રહી નહોતી, તેમ છતાં પણ કહેવાય છે ને કે હાથી મરે તો પણ ૯ લાખનો…
મનોજના સંદર્ભમાં આ કહેવત સંપૂર્ણ રીતે લાગુ પડે છે.

તે પોતાના શહેરના ખૂબ જાણીતા વકીલ હતા.
લક્ષ્મીએ તો જાણે તેમની પર પોતાની બધી કૃપા વરસાવી હતી.
તૃષા પણ તેમની એકમાત્ર લાડકી છોકરી હતી.
પોતાના મોટાભાઈ તનયને પણ તે ખૂબ વહાલી હતી.
તનય ભારતીય પ્રશાસનિક સેવામાં પસંદ થઈને ઉચ્ચ સચિવ પદ પર આસામમાં ફરજ બજાવી રહ્યો હતો.
મનોજને પોતાના કુળ તથા પોતાનાં બાળકો પર ખૂબ અભિમાન હતું.
તે વિચારી શકતા નહોતા કે તેમની દીકરી આ રીતે તેમને ઝાટકો આપી શકે છે.
તેમના માનવા અનુસાર, મલયના પરિવારની તેમના પરિવાર સાથે કોઈ સરખામણી થઈ શકે તેમ નહોતી.

મલયના પિતા અનિલ કૃષિ વિભાગમાં ક્લાસ ટૂ અધિકારી હતા.
તેમની રહેણીકરણી પણ સારી હતી.
પરિવાર શિક્ષિત હતો.
બંને પરિવાર વચ્ચે સંબંધ સારા હતા.
મલય પણ સારો સંસ્કારી યુવક હતો, પરંતુ બંને પરિવાર વચ્ચે જાતિકુળની જે દીવાલ હતી, તેને તોડવી એટલી સરળ નહોતી.
આ કારણસર તે પોતાની દીકરીના લગ્ન કેવી રીતે પોતાનાથી નિમ્ન કુળમાં કરે.
અવારનવાર મનોજ તેના ઉચ્ચ કુળનાં વખાણ કરતા અનિલને પરોક્ષ રીતે તેમની નિમ્ન જાતિનો અહેસાસ પણ કરાવી દેતા હતા.
અનિલ પણ આ બધી વાતને સમજતા હતા, પરંતુ શાલીનતાવશ મૌન રહેતા હતા. જ્યારે
મનોજે દીકરી તૃષાને પોતાની જિદ્દ પર અડગ રહેતી જેાઈ ત્યારે તેમણે અનિલ સાથે વાત કરી અને ત્યાર પછી પોતાની સહમતીથી એક સાદા સમારંભમાં કેટલાક પસંદગીના લોકોની ઉપસ્થિતિમાં દીકરીના મલય સાથે લગ્ન કરાવી દીધા.
જ્યારે તૃષાની વિદાય થઈ ત્યારે તેમણે ‘હવે આ ઘરના દરવાજા તારા માટે હંમેશાં માટે બંધ થઈ ગયા છે.’ કહીને તૃષા માટે પ્રતિબંધની એક રેખા દોરી દીધી હતી.
તેમણે દીકરીજમાઈ સાથેનો પોતાના સંબંધનો હંમેશાં માટે અંત લાવી દીધો હતો.
તેનાથી વિપરીત મલયના પરિવારે પ્રેમપૂર્વક હાથ ફેલાવીને તેમને આવકાર્યા હતા.

ત્યારથી ૧૨ વર્ષનો સમય પસાર થઈ ગયો હતો, પરંતુ પિયરમાં તે આવી શકી નહોતી.
જ્યારે પણ શ્રાવણ મહિનો આવતો ત્યારે તેને પિયરની અચૂક યાદ સતાવતી હતી.
તે વિચારતી કે કદાચ આ વખતે તો પપ્પા તેને બોલાવશેની આશા બળવત્તર બનતી અને કાનમાં ગીત ગુંજવા લાગતું. ‘‘અબકી બરસ ભેજેા ભૈયા કો બાબુલ સાવન મેં લીજે બુલાય રે, લૌટેગી જબ મેરે બચપન કી સખિયા દીજે સંદેશાં ભિજાય રે.’’
આમ ને આમ ૧૨ વર્ષ વીતી ગયા, પરંતુ પિયરમાં કોઈ આમંત્રણ ન આવ્યું.
કદાચ તેના પિતાએ તેને પોતાની દીકરી માનવાથી ઈન્કાર કરી દીધો હતો, કારણ કે હવે તે બીજી જ્ઞાતિની થઈ ગઈ હતી.

દીકરો મોહક જે હવે ૯ વર્ષનો થઈ ગયો હતો. તે ઘણી વાર પૂછતો, ‘‘મારા મિત્રોને તો નાનાનાની, મામામામી બધા છે. રજાઓમાં તે બધા તેમના ઘરે પણ જાય છે. તો પછી હું કેમ નથી જતો? શું મારા નાનાનાની અને મામામામી નથી?’’
તે સમયે તૃષાની આંખમાં આંસુ આવી જતા, પરંતુ દીકરા સમક્ષ તે લક્ષ્મણ રેખાનો ઉલ્લેખ પણ નહોતી કરી શકતી, જેા પોતાના દંભી પિતાએ દોરી હતી અને જેને ઈચ્છવા છતાં પણ ઓળંગી શકતી નહોતી.

ડ્રાઈવર ગાડી લઈને આવી ગયો હતો.
પછી જ્યારે તે મોહકને સ્કૂલેથી લઈને પાછી આવી, ત્યારે તેણે મલયને પોતાના રૂમમાં કોઈ પેપર શોધતા જેાયો.
તૃષાને જેાઈને તેનો ચહેરો થોડો શ્યામ પડી ગયો.
પોતાના હાથના પેપરને થોડા છુપાવતા તે રૂમમાંથી બહાર જવા લાગ્યો. ‘‘શું થયું મલય, આટલા અપસેટ કેમ છો અને આ પેપર ક્યાં છે?’’
‘‘ક્યાંય નહીં તૃષા… થોડા જરૂરી પેપર છે… તું ચિંતા ન કર.’’ કહીને મલય ચાલ્યો ગયો.
ત્યાર પછી તો તૃષાના મનમાં ઘણી બધી શંકાકુશંકા ઊઠવા લાગી. તે વિચારવા લાગી કે ક્યાંક આ ડિવોર્સના પેપર તો નથી ને…

૧૨ વર્ષમાં તેણે મલયને આટલો ભ્રમિત ક્યારેય નહોતો જેાયો. શું મલયને હવે તેના માટે એટલો પ્રેમ પણ નહોતો, જેટલા પ્રેમની તેને તેની પાસેથી અપેક્ષા હતી? શું તે કોઈ બીજી વ્યક્તિને પ્રેમ કરવા લાગ્યો છે અને મારાથી દૂર જવા ઈચ્છે છે? કેમ મલય આટલો દુખી થઈ ગયો છે? ક્યાં ભૂલ થઈ ગઈ હશે તેનાથી? શું ઊણપ રહી ગઈ છે મારા પ્રેમમાં? જેવા ઘણા બધા પ્રશ્નોની શૃંખલા તેને સતાવવા લાગી.
મલયના પ્રેમમાં તેણે પોતાને એટલી આત્મસાત કરી લીધી હતી કે તેને પોતાની આસપાસની પણ કોઈ ખબર નહોતી રહેતી.

પિયરની યાદ પર જાણે એક સૂક્ષ્મ ચાદર પડી ગઈ હતી. ‘ના…ના…’
મારે તપાસ કરવી પડશે કે કેમ મલય મને ડિવોર્સ આપવા ઈચ્છે છે?’ તે વિચારવા લાગી, ‘ઠીક છે, આજે ડિનર પર હું તેને પૂછીશ કે એવો કયો અદશ્ય પડછાયો તે બંને વચ્ચે આવી ગયો છે.
તે કોઈ બીજાને પ્રેમ કરવા લાગ્યો હોય તો ઠીક છે, તેણે સ્પષ્ટ રીતે કહી દેવું જેાઈએ.
કમ સે કમ બંને વચ્ચે જે અંતર વધી રહ્યું છે તેને ઘટાડવા માટે પ્રયાસ તો કરી જ શકાય ને.’’
સાંજના ૫ વાગ્યા હતા.

મલયના આવવાનો સમય થઈ ગયો હતો.
તેણે હાથ-મોં ધોઈને હળવો મેકઅપ કરી લીધો, સાડી બદલી લીધી, મોહકને જગાડીને તેને દૂધ પીવા માટે આપી દીધું અને પછી તેને હોમવર્ક કરવા બેસાડી દીધો. તે રસોડામાં જતી રહી, મલય માટે નાસ્તો બનાવવા.
મલયને તો આવતા જ કકડીને ભૂખ લાગતી હતી.
આ બધા કામકાજ તૃષાની દિનચર્યા બની ગયા હતા, પરંતુ બીજી તરફ મલય સાંજનો નાસ્તો પણ બરાબર નહોતો કરી રહ્યો.
જે કંઈ બનાવ્યું હોય તે કોઈ પ્રતિક્રિયા આપ્યા વિના ચુપચાપ ખાઈ લેતો હતો.
એવું લાગતું હતું જાણે કે તે કોઈ ગંભીર સમસ્યાનો સામનો કરી રહ્યો હોય. જરૂર કોઈ વાત છે જે તેને અંદરોઅંદર ખાઈ રહી હતી.

તેણે વિચાર્યું, ‘કેવી રીતે તોડું મલયના આ મૌનને…’
નાસ્તાના ટેબલ પર ફરીથી મલયે પોતાનો તે જ પ્રશ્ન ફરી રજૂ કર્યો, ‘‘શું વિચાયું છે તમે?’’
‘‘શેના વિશે?’’
તેણે પણ અજાણ બનતા પ્રશ્ન ઉછાળી દીધો.
‘‘ડિવોર્સ વિશે બીજું શું.’’
મલયનો સ્વર ગંભીર હતો.
તેનો બોલવાનો લહેકો દર્શાવતો હતો કે આ તો છુપાવેલી ગંભીરતા છે. ‘‘ખૂલીને બોલ મલય, આ ડિવોર્સ-ડિવોર્સનું શું રટણ કરે છે…
શું હવે તમે મારાથી કંટાળી ગયા છો? શું મારા માટે તમારો પ્રેમ ગાયબ થઈ ગયો છે કે પછી બીજી કોઈ મળી ગઈ છે?’’
કટાક્ષભર્યા લહેકામાં તેણે પૂછ્યું. ‘‘ના તૃષા, એવી કોઈ જ વાત નથી. માત્ર એમ જ મારી જાતને તારો ગુનેગાર સમજી રહ્યો હતો.

મારા માટે તારે તારા પરિવારજનોને હંમેશાં માટે છોડવા પડ્યા, જ્યારે મારો પરિવાર તો મારી સાથે છે.
હું જ્યારે ઈચ્છુ ત્યારે તેમને મળી શકું છું, મોહકનો પણ તેના મોસાળ સાથે કોઈ પરિચય નથી. તે તો મોસાળના સંબંધને જાણતો પણ નથી.
મને તેને તેના સ્વજનોથી દૂર કરવાનો શું અધિકાર હતો.’’ કહેતા મલય ચુપ થઈ ગયો.

‘‘૧૨ વર્ષ પછી તને આ બધી વાતોની કેમ યાદ આવી? મને પણ આ સંબંધને ગુમાવવાનું દુખ છે, પરંતુ મારા દિલમાં તમારા માટેના પ્રેમ સિવાય બીજું કંઈ નથી… ઠીક છે, જીવનમાં માતાપિતાનું સ્થાન ખૂબ જ મહત્ત્વનું હોય છે, પરંતુ જ્યારે તે લોકો પોતાની દીકરીને બીજા કોઈના હાથમાં સોંપીને પોતાની જવાબદારીથી મુક્ત થઈ જાય છે ત્યારે પ્રેમ હોય કે ન હોય દીકરીએ તો તે સંબંધ નિભાવવા પડે છે, કારણ કે તેમના માનસન્માનનો અહીં પ્રશ્ન હોય છે, પછી ભલે ને દીકરીએ તે સન્માનની કિંમત પોતાનો જીવ આપીને જ કેમ ન ચૂકવવી પડે.

ક્યારેક-ક્યારેક દહેજના લીધે કેટલીય છોકરીઓને જીવતી સળગાવી દેવામાં આવે છે અને ત્યારે તેમની પાસે પસ્તાવા સિવાય બીજું કંઈ જ બાકી રહેતું નથી.
આપણે બંને એકબીજા પ્રત્યે સમર્પિત છીએ, એકબીજાને પ્રેમ કરીએ છીએ તેમાં ખોટું શું છે અને મારા પિતાની દીકરી પણ જીવિત છે પછી ભલે ને તેમનાથી દૂર હોય.’’
તૃષાની દલીલે મલયને નિરુત્તર કરી દીધો.
રાત્રે જમીને મલય તેના રૂમમાં ઊંઘવા જતો રહ્યો.

મોહકને ઊંઘાડીને તૃષા પણ તેની પાસે આવીને ઊંઘી ગઈ અને પ્રેમાળ નજરથી મલયને જેાવા લાગી.
પછી મલય પણ તેને પોતાની આગોશમાં લઈને તેના હોઠ પર ચુંબનનો વરસાદ વરસાવવા લાગ્યો.
પછી તો તૃષાનું શરીર પણ ઓગળવા લાગ્યું, તેણે પણ તેની છાતીમાં પોતાનું મોં છુપાવી લીધું. એટલામાં મલય એક ઝાટકે તેનાથી અલગ થઈ ગયો, ‘‘ઊંઘી જા તૃષા, મોડી રાત થઈ ગઈ છે.’’ કહીને પડખું ફરીને તે ઊંઘવાનો પ્રયાસ કરવા લાગ્યો.

તૃષા આશ્ચર્યથી મલયને જેાવા લાગી કે શું થયું તેને.
તે કેમ મારાથી દૂર જવા ઈચ્છે છે? જરૂર તેના જીવનમાં બીજી છોકરી આવી છે.
તેથી તે મારાથી આટલો કંટાળીને દૂર જઈ રહ્યો છે.
પછી તે મનોમન ડૂસકાં ભરવા લાગી.
સવારની દિનચર્યાનો પ્રારંભ થયો.
મલયને ચા બનાવીને આપી મોહકને પણ સ્કૂલે મોકલી દીધો.
પછી સ્નાન કરીને નાસ્તાની તૈયારી કરવા લાગી.
રાતના વિષયમાં ન તો તેણે કંઈ પૂછ્યું ન મલયે કંઈ કહ્યું.
ચહેરા પર એક અપરાધભાવ ચોક્કસ છલકી રહ્યો હતો.
લાગતું હતું જાણે કે તે કંઈ કહેવા ઈચ્છી રહ્યો છે, પરંતુ કોઈ અદશ્ય શક્તિ જાણે તેને રોકી રહી હતી.

બીજી તરફ તૃષાની બેચેની વધી રહી હતી કે શું કરું, કેવી રીતે જાણી શકું કે એવી તે કઈ પરેશાની છે કે મલય વારંવાર ડિવોર્સની વાત કરે છે…
તપાસ તો કરવી પડશે.
મલયના ઓફિસ ગયા પછી તેણે તેના સામાનને ચેક કરવાનું શરૂ કર્યું.
ક્યાંક કોઈ પુરાવા મળી જાય.
એટલામાં તેને તેની ડાયરી મળી ગઈ અને તે વાંચવા લાગી.
ડાયરીના દરેક પાનાં પર તો તૃષા વિશે લખ્યું હતું, ‘‘હું તૃષાથી દૂર નથી રહી શકતો. તે મારી જિંદગી છે, પરંતુ હું શું કરું મજબૂરી છે. મારે તેનાથી દૂર જવું પડશે. હવે હું તેને વધારે નથી છેતરી શકતો.’’

તૃષા આ પંક્તિઓ વાંચીને ચોંકી ગઈ કે મલયની મજબૂરી શું હશે, પરંતુ આ પંક્તિઓને વાંચીને ખબર પડે છે કે બીજા કોઈના તેની જિંદગીમાં હોવાનો કોઈ પ્રશ્ન ઉપસ્થિત નથી થતો, તો પછી તે કેમ ડિવોર્સની વાત કરે છે? તેના મનમાં વિચારોનું તોફાન ચાલી રહ્યું હતું એટલામાં તેની નજર મલયના મોબાઈલ પર પડી, ‘‘અરે, આ તો પોતાનો મોબાઈલ ભૂલીને ઓફિસ જતો રહ્યો છે.
ચાલો જેાઈ લઉં, કદાચ કોઈ ભાળ મળી જાય.
પછી તેણે મલયના કોન્ટેક્સને જેાવાનું શરૂ કર્યું.
તે ડોક્ટર ધીરજનું નામ વાંચીને તે ચોંકી ગઈ.
૧ અઠવાડિયાથી સતત તેમની સાથે મલયની વાત થઈ રહી હતી.
ડોક્ટર ધીરજ પાસે મલયને શું કામ હશે, તે વિચારવા લાગી, ‘‘કોલ કરું… કદાચ કોઈ જાણકારી મળી શકે અને પછી તેણે કોલનું બટન દબાવી દીધું.
‘‘હેલો, મલય તમારે તમારી કાળજી લેવી પડશે, જેમ કે તમે જાણો છો તમને એચઆઈવી પોઝિટિવ છે. ઈલાજ શક્ય છે, પણ તે ખૂબ ખર્ચાળ છે. સારવાર ક્યાં સુધી ચાલશે તે વિશે કંઈ જ કહી શકાય તેમ નથી, પરંતુ તમે પરેશાન ન થશો. કુદરતે ઈચ્છ્યું તો બધું સારું થશે.’’ ડોક્ટર ધીરજ સમજ્યા હતા કે મલયે ફોન કર્યો છે તેથી તેમણે બધું જણાવી દીધું.
હવે તૃષાને પણ પોતાના પ્રશ્નનો જવાબ મળી ગયો હતો.
તેની આંખ આંસુઓથી છલકાઈ ગઈ કે આ જ વાત છે જે મલય મારાથી છુપાવી રહ્યો છે.
તે વિચારવા લાગી કે આ ઈંફેક્શન તેને થયું કેવી રીતે.
તે તો હંમેશાં મારી પાસે જ રહેતો હતો.
પછી ભૂલ ક્યાં થઈ ગઈ? શું કોઈ બીજા સાથે મલયે સંબંધ બનાવી લીધો હશે…
આજે તે બધી વાતનો ખુલાસો થઈને રહેશે.
તેણે મનોમન નક્કી કરી લીધું.

મોહક સ્કૂલેથી આવી ગયો હતો.
તેને ખાવાનું ખવડાવીને ઊંઘાડી દીધો અને તે પરિસ્થિતિ વિશે વિચારવા લાગી કે ના, ના, આ બીમારીના લીધે હું મલયને ડિવોર્સ ન આપી શકું.
જ્યારે ઈલાજ શક્ય છે તો પછી બંનેના અલગ થવાનો કોઈ પ્રશ્ન જ નથી રહેતો.
સાંજે તેણે મલયનું પહેલાંની જેમ હસીને સ્વાગત કર્યું.
તેને ગમતો નાસ્તો પણ કરાવ્યો.
જ્યારે તે થોડો ફ્રી થયો ત્યારે તેણે વાત શરૂ કરી, ‘‘મલય, ડોક્ટર ધીરજ પાસે તમે કઈ બીમારીની સારવાર કરાવી રહ્યા છો?’’ સાંભળીને મલય ચોંકી ગયો,
‘‘કોણ ધીરજ ચોપડા? હું આ નામના કોઈ ડોક્ટરને નથી ઓળખતો…
કોણ જાણે તું કયો રાગ આલાપવા બેસી ગઈ છે, ગુસ્સો તેના સ્વરમાં સ્પષ્ટ રીતે જેાઈ શકાતો હતો.

‘‘ના મલય, આ કોઈ રોગ નથી… મારાથી કંઈ છુપાવીશ નહીં, મને બધી જાણ થઈ ગઈ છે. તું ફોન ઘરે ભૂલી ગયો હતો અને મેં તેમાં ડોક્ટર ચોપડાના ઘણા કોલ્સ જેાયા ત્યારે મનમાં શંકા થઈ અને મેં તેમને ફોન લગાવ્યો હતો. તેઓ સમજ્યા કે તું બોલી રહ્યો છે અને પૂરી હકીકત જણાવી દીધી, સાથે એમ પણ કહ્યું કે આ બીમારીની સારવાર ખૂબ મોંઘી છે, પરંતુ શક્ય છે. હા, સાજ થઈ જવાના સમયની કોઈ સીમા નથી. આ કારણસર તું ડિવોર્સ પર ભાર મૂકી રહ્યો હતો ને… પહેલાં જ બતાવી દેવું હતું ને… છુપાવવાની જરૂર ક્યાં હતી.’’

હવે મલય ભાંગી પડ્યો. તેણે તૃષાને ગળે લગાવી લીધી અને પછી ધીરેથી તેને પૂરી વાત જણાવી, ‘‘તું તો જાણે છે તૃષા કે ગયા મહિને હું ઓફિસના એક સેમિનારમાં ભાગ લેવા સિંગાપુર ગયો હતો. મારી સાથે મારા બીજા ૨-૩ સહકર્મી પણ હતા. અમને એક હોટલમાં ઉતારો આપવામાં આવ્યો હતો. અમારે અઠવાડિયું ત્યાં રહેવાનું હતું અને મને તારાથી આટલા બધા દિવસ દૂર રહેવું મુશ્કેલ લાગી રહ્યું હતું, તેમ છતાં પણ હું મારા મનને સમજાવતો રહ્યો. દિવસ તો પસાર થઈ જતો હતો, પરંતુ રાત્રે તારા આલિંગનનું બંધન મને ઊંઘવા દેતું નહોતું અને હું તારી યાદોમાં તડપીને રહી જતો હતો.’’
‘‘એક દિવસ ખૂબ વરસાદ પડી રહ્યો હતો. મારા બધા સાથી નીચે હોટલના બારમાં બેસીને ડ્રિન્ક લઈ રહ્યા હતા. હું પણ ત્યાં જ હતો. જ્યાં મોજમસ્તીના બીજા સાધન પણ ઉપલબ્ધ હતા, સાથે રાત પસાર કરવા માટે આ હોટલમાં છોકરીઓ પણ સપ્લાય કરવામાં આવતી હતી. અલગઅલગ રૂમમાં બધી વ્યવસ્થા રહેતી હતી. તારી ગેરહાજરી મને ખૂંચતી હતી. પછી રાત્રે મેં પણ એક રૂમ બુક કરાવી લીધો અને ત્યાર પછી પતનની ખાઈમાં હું પડતો ગયો.’’

‘‘આ ઈંફેક્શન તે દિવસની ભેટ છે. બાદમાં મને ખૂબ પસ્તાવો થયો કે મેં આ શું કરી દીધું. નાના મારા આ જ જઘન્ય અપરાધની જેટલી પણ સજા મળે તેટલી ઓછી છે. મેં ફરીથી તેની સાથે કોઈ સંપર્ક ન કર્યો. સાથીએ મારી ઉદાસીની મજાક પણ ઉડાવી, તેમનું કહેવું હતું કે પત્ની તો ઘરની વસ્તુ છે. તે ક્યાં જવાની છે. આપણે તો થોડી મજા લઈ રહ્યા છીએ, પરંતુ હું આ ભૂલને ફરીથી કરવા ઈચ્છતો નહોતો. માત્ર તારી પાસે ચાલ્યો આવ્યો.’’

‘‘પછી એક દિવસ ઓફિસમાં હું બેભાન થઈ ગયો અને ખૂબ મુશ્કેલથી મને ભાન આવ્યું. મારા સહયોગી મને ડોક્ટર ચોપડા પાસે લઈ ગયા. તેમણે મારો બ્લડ ટેસ્ટ કરાવ્યો ત્યારે મને આ બીમારીની જાણ થઈ. હું સમજી ગયો કે આ ભેટ મને સિંગાપુરમાંથી મળી છે. પછી હું અપરાધબોજથી ભરાઈ ગયો. પૂરો સમય હું વિચારતો રહેતો કે મારે તારા જીવનમાંથી ક્યાંક દૂર ચાલ્યા જવું જેાઈએ. તેથી હું ડિવોર્સની વાત કરી રહ્યો હતો. એ વાત જાણવા છતાં કે મારો અને તારો પ્રેમ એટલો મજબૂત છે કે તે સરળતાથી નહીં તૂટે.’’ કહેતા મલય ધ્રુસકેધ્રુસકે રડી પડ્યો.

તૃષા પણ હતપ્રત થઈ ગઈ કે આટલો મોટો દગો? શું મલય મારા બદલે કોઈ બીજાની પડખે ચાલ્યો ગયો.
શું તે સમયે તેની આંખ પર વાસનાની પટ્ટી બંધાયેલી હતી.
ત્યાર પછી તરત જ તેણે પોતાની ફરજ નક્કી કરી લીધી કે ના તે મલયનો સાથ નહીં છોડે.
તેને તૂટવા નહીં દે, પતિપત્નીનો સંબંધ એટલો કાચો થોડો હોય છે કે સામાન્ય ઝટકામાં તૂટી જાય.
તેણે મલયને પૂરા દિલથી પ્રેમ કર્યો છે.
તે આ પ્રેમને ગાયબ થવા નહીં દે. માણસ છે, ભૂલ થઈ તો તેની સજા પૂરી જિંદગી આપ્યા કરવી એ ક્યાંનો ન્યાય… ના ક્યારેય નહીં.
તે મલયના પોઝિટિવને નેગેટિવ કરી દેશે.
આ બીમારીની સારવાર મોંઘી છે તો શું થયું, આ કારણસર તે પોતાના પ્રેમને તો મરવા નહીં દે.
પછી તેણે મલયને પોતાના આલિંગનમાં પ્રેમથી લઈ લીધો.
આ સમયે તેનો બ્લાઉઝ મલયના આંસુથી ભીંજાઈ રહ્યો હતો.