પ્રેમ ન માને સરહદ

વાર્તા – કૈહકશાં સિદ્દીકી

સમીરને સીએટલ આવ્યાને ૩ મહિના થયા હતા.
તે ખૂબ ખુશ હતો.
તે ડોક્ટર માતાપિતાનો નાનો દીકરો હતો.
બાળપણથી તે કુશાગ્ર બુદ્ધિ ધરાવતો હતો.
તે આઈઆઈટી દિલ્લીનો ટોપર હતો.
માસ્ટર કરતા તેને માઈક્રોસોફ્ટમાં જેાબ મળી હતી.
સ્કૂલના દિવસોથી તે અમેરિકન સીરિયલ અને ફિલ્મ જેાયા કરતો હતો.
જાણીતી સીરિયલ ફ્રેન્ડ્સ તેને મોઢે યાદ હતી.
ભારત કરતા વધારે જાણકારી તેને અમેરિકા વિશે હતી.
આખરે તે પોતાના સપનાના આ દેશમાં પહોંચી ગયો.
સીએટલની સુંદરતા જેાઈને તે મુગ્ધ થઈ ગયો.
ચારેય બાજુ લીલોતરી જ લીલોતરી, આસમાની સ્વચ્છ આકાશ, મોટાંમોટાં તળાવ અને સમુદ્ર. બધું એટલું સુંદર કે બસ જેાતા જ રહો.
મન ભરાતું નહોતું.

સમીર પૂરું અઠવાડિયું કામ કરતો અને વીકેન્ડમાં ફરવા નીકળી જતો.
ક્યારેક ગ્રીન લેક પાર્ક, ક્યારેક લેક વોશિંગ્ટન, ક્યારેક માઉન્ટ બેકર, ક્યારેક કસકેડીઅન રેન્જ, તો ક્યારેક સ્નોક્વાલ્મી ફોલ્સ.
લોજની કેટલીય જગ્યાઓ, દુનિયાભરનું ખાવાનું અહીં મળે.
તે નવીનવી જગ્યાએ ખાવા માટે જતો.
અત્યાર સુધીમાં તે ચીઝ ફેક્ટરી, ઓલિવ ગાર્ડન, કબાબ પેલેસ, સિઝલર એન સ્પાઈસ કનિષ્ક અને શાલીમાર ગ્લોરીનું ખાવાનું ચાખી ચૂક્યો હતો.
સીએટલની નજીકમાં આવેલા રેડમંડમાં તેની ઓફિસ હતી.

માઈક્રોસોફ્ટમાં કામ કરતા મોટાભાગના કર્મચારીઓ અહીં રહેતા હતા.
અહીં મિક્સ વસ્તી હતી.
ગોરા, આફ્રિકન, અમેરિકન અને એશિયાઈ દેશના લોકો અહીં રહેતા હતા.
અહીં ભારત અને પાકિસ્તાનની સંખ્યા પણ વધારે હતી.
દેશી ભોજનની અહીં કેટલીય રેસ્ટોરન્ટ હતી.
તેથી સમીરે અહીં એક બેડરૂમનો એપાર્ટમેન્ટ લઈ લીધો.
ઓફિસમાં પણ ઘણા બધા ભારતીય હતા, પરંતુ મોટાભાગના દક્ષિણ ભારતીય હતા.
જેાકે કેટલાક ઉત્તર ભારતીય પણ હતા.
બધા ઈંગ્લિશમાં વાતો કરતા હતા.
તેમની સાથે હાયહેલો થઈ જતું હતું.
જેાઈને બધા એકબીજા સામે હસી પણ લેતા હતા.
અહીં એ વાત સારી હતી કે ઓળખાણ હોય કે ન હોય હસીને એકબીજાનું અભિવાદન તો કરતા જ હતા.

સમીરની ટ્રેનિંગ પૂરી થઈ ગઈ ત્યારે તેને પ્રોજેક્ટ મળી ગયો.
૫ લોકોની ટીમ બનાવવામાં આવી હતી.
ટીમમાં એક દક્ષિણ ભારતીય, ૨ ગોરા અને એક છોકરી એમન.
સમીર એમનાથી ખૂબ પ્રભાવિત થઈ ગયો હતો.
તે ખૂબ સુંદર, લાંબી, પાતળી, ગોરી અને ભૂરાવાળ ધરાવતી, આસમાની આંખવાળી હતી.
તેનો પહેરવેશ પણ સુંદર ફોર્મલ ઓફિસ ડ્રેસ હતો.
તે વાતચીતમાં ખૂબ શાલીન હતી.
અમેરિકન લઢણમાં તે વાતો કરતી અને દેખાવે પણ અમેરિકન લાગતી હતી.
જેાકે હકીકતમાં તે ક્યાંની હતી, તે વિશે ક્યારેય વાત થઈ નહોતી.
બધા તેને એમી કહેતા હતા.
એમી કામમાં ખૂબ હોશિયાર હતી.
બધા સાથે ફ્રેન્ડલી.

જેાકે સમીર પણ બુદ્ધિશાળી અને ખૂબ સારો હતો.
દેખાવે પણ હેન્ડસમ અને બીજાને મદદરૂપ થનાર.
પછી તો ટીમમાં બધાને એકબીજા સાથે સારી મિત્રતા થઈ ગઈ હતી.
એક બપોરે સમીરે એમીને પોતાની સાથે લંચ કરવા કહ્યું અને તેણે સ્વીકાર કરી લીધો.
ત્યાર પછી બંનેએ સાથે લંચ લીધું.
સમીરે બર્ગર અને એમીએ સેલડ લીધું.
એમી હળવું લંચ કરતી હતી.
સમીરે પૂછ્યું, ‘‘અહીં સારું ખાવાનું ક્યાં મળેે છે?’’
‘‘આઈ લાઈક કબાબ પેલેસ.’’ એમીએ જવાબ આપ્યો.
સમીરને આશ્ચર્ય થયું કે અમેરિકન હોવા છતાં પણ તે ભારતીય ભોજન પસંદ કરે છે.

સમીરે જ્યારે એમીને પૂછ્યું કે શું તને ભારતીય ભોજન ગમે છે, તો તેણે જણાવ્યું હતું કે હા ઈન્ડિયન અને પાકિસ્તાની ભોજન એક જેવા જ હોય છે.
પછી જ્યારે સમીરે પૂછ્યું કે શું તું અમેરિકન છે ત્યારે એમીએ જણાવ્યું હતું કે હા, તે અમેરિકન છે, પણ દાદા પાકિસ્તાનથી ૧૯૬૦ માં અમેરિકા આવી ગયા હતા.
સમીર વિચારવા લાગ્યો કે એમીને જેાઈને તેના પહેરવેશ અને બોલચાલ પરથી કોઈ ન કળી શકે કે તે મૂળ પાકિસ્તાનની છે.
પછી તો બંને એકબીજામાં ખૂબ રસ લેવા લાગ્યા.
હવે તો બંને વીકેન્ડ સાથે પસાર કરતા હતા.

એમીએ સમીરને સીએટલ અને તેની આસપાસની જગ્યાઓ બતાવવાની જવાબદારી ઉપાડી હતી.
તે પહાડ પર ટ્રેકિંગ કરવા જતા.
આ જ બાબતમાં તેઓ માઉન્ટ રેનિયર ગયા.
સીએટલની સ્પેસ નીડલ ૧૮૪ મીટર ઊંચાઈ પર ફરતા તેમણે સ્કાઈ સિટી રેસ્ટોરન્ટમાં ભોજન લીધું.
અહીંથી શહેરને જેાવું એક સ્વપ્ન સમાન લાગતું હતું.
સીએટલી ગ્રેટ વ્હીલમાં તેઓ ડરતાંડરતાં બેઠા.
૫૩ મીટરની ઊંચાઈ હતી, પરંતુ એમીને બિલકુલ ડર નહોતો લાગ્યો, પણ ભારતમાં મેળામાં તે જ્યારે પણ બેસતો ત્યારે ખૂબ ડરતો હતો.
અહીં પારદર્શક કેબિનમાં બેસીને મધ્યમ ગતિથી ચાલતા ઝૂલાનો આનંદ માણતા તેને ડર નહોતો લાગ્યો ફેરી દ્વારા દરિયાઈ માર્ગે હ્વિદબી ટાપુ પર જવું, ત્યાંનું ઈટાલિયન ફૂડ ખાવું પણ તેને રોમાંચિત કરી રહ્યું હતું.

ભારતમાં પણ બીચ પર જતો હતો, પણ પાણી અને વાતાવરણ અહીં જેટલું સારું અને સ્વચ્છ નહોતું.
૪ લેન પહોળા પહાડી રસ્તે, ૫ હજાર ફૂટની ઊંચાઈએ જવું સરળ રહ્યું હતું, પરંતુ ભારતમાં તો પહાડી રસ્તા એટલા સાંકડા રહેતા કે ૨ ગાડીનું એકસાથે જવું પણ મુશ્કેલ બનતું હતું.
સાથે હરતાંફરતાં બંને એકબીજા વિશે સારું એવું જાણતા થઈ ગયા હતા.
જેમ કે એમીના દાદાનો પરિવાર ૧૯૪૭ માં લખનૌ, ભારતથી કરાંચી ચાલ્યો ગયો હતો.
દાદી પણ લખનૌથી દાદા સાથે લગ્ન કરીને આવ્યા હતા.
તેમના સગાંસંબંધી હજી પણ લખનૌમાં છે.

૧૯૬૦ માં તેઓ અમેરિકાના ન્યૂયોર્કમાં આવ્યા હતા.
તે સમયે એમીના પિતા અને કાકા બંને નાના હતા.
દાદાદાદીએ પોતાની સંસ્કૃતિ અનુસાર બાળકોનો ઉછેર કર્યો હતો.
અહીંનું મુક્ત વાતાવરણ બાળકોને બગાડી ન દે, તેનું તેમણે પૂરું ધ્યાન રાખ્યું હતું.
મોટા કામ પર વધારે નિયંત્રણ રાખવામાં આવ્યું હતું.
તેથી તેઓ મુલ્લા બની ગયા અને આજે પણ તેઓ ન્યૂયોર્કમાં રહે છે અને તેમને એક દીકરો પણ છે, જે એબીસીડી છે એટલે કે અમેરિકન બોર્ન કન્ફ્યૂઝ દેશી.
કાકાને વધારે ધાર્મિક થતા જેાઈને દાદાએ એમીના પિતા પર વધારે પ્રતિબંધ નહોતો મૂક્યો.
તેથી તેઓ ઈકોનોમિક્સના પ્રોફેસર બની ગયા.
જેાકે એમીની મા નેન્સી અમેરિકન હતી અને પિતાની સહાધ્યાયી પણ ખરી.
તે હવે નરગીસના નામથી ઓળખાય છે.
તેમણે ઈસ્લામ ધર્મ સ્વીકારી લીધો છે અને દાદાદાદીની દેખરેખમાં નમાઝી અને ઉર્દૂ બોલનારી વહુ બની છે.
હવે દાદા નથી રહ્યા, પણ દાદી સાથે રહે છે.
હિંદી ફિલ્મનો શોખીન અને એક સુખી પરિવાર છે.
એમીના ઉછેરમાં દેશી અને અમેરિકન સંસ્કૃતિની ઝલક જેાવા મળતી હતી.
તેથી તે સભ્ય, શિસ્તપ્રિય અને સમયની પાબંદ હતી.
તે સુંદર તો હતી જ, સાથે પોતાની સુંદરતાની કાળજી લઈને સંભાળ રાખનાર પણ હતી.

અમેરિકનની જેમ સવારે વહેલા ઊઠવું, કસરત કરવી, રાત્રે જલદી ઊંઘી જવું અને વીકેન્ડમાં ફરવા જવું તેની દિનચર્યામાં સામેલ હતું.
તેના ઘરમાં ઉર્દુ ભાષા બોલવામાં આવતી હતી.
જેાકે એમી ઉર્દૂ જાણતી જરૂર હતી, પણ બોલતી તો ઈંગ્લિશ જ હતી.
એમી વિશે જાણીને સમીરને પણ સારું લાગ્યું પછી તો સમીર એમીને પ્રેમ કરવા લાગ્યો.
તે ગમે તે કિંમતે તેને મેળવવા ઈચ્છતો હતો, પરંતુ એમીનું એક પાકિસ્તાની હોવું… શક્ય કેવી રીતે બનશે? છેલ્લા ૬ મહિનાથી બંને સાથે હતા.
એકબીજામાં રહેલો રસ હવે એકબીજાને પ્રાપ્ત કરી લેવાની ઈચ્છામાં ફેરવાઈ ગયો હતો.

એમીએ સમીરને પોતાના પરિવારજનો સાથે મળવા બોલાવ્યો.
પરિવારજનોને એમ કહીને મળાવ્યો કે તે ઓફિસનો મિત્ર છે.
અહીં એમીના દાદીને જેાઈને સમીરને પોતાના દાદી યાદ આવી ગયા.
સલવારસૂટમાં તેના દાદી જેવા તે દેખાતા હતા.
એમીના પિતા પ્રોફેસર સાહેબ ખૂબ હસમુખા હતા.
તરત તે હળીમળી ગયા.
તે ફૂટબોલના ખૂબ મોટા ચાહક હતા અને એટલ ટીમના ફેન.
જેાકે સમીરને અહીં ફૂટબોલ ગેમ થોડી વિચિત્ર લાગતી હતી.
અહીં ફૂટબોલને હાથપગ બંનેથી રમવામાં આવતો હતો.
મોટાભાગના ખેલાડીઓ બોલને હાથમાં લઈને દોડતા હતા.
એમીના મા સભ્યશાલીન મહિલા હતા.
એમી બિલકુલ પોતાની મા જેવી હતી.
એમીની માએ બિલકુલ દેશી ખાવાનું બનાવ્યું હતું.

સમીર લખનૌના છે તે સાંભળીને તેના દાદી તો ગદ્ગદ્ થઈ ગયા.
પિયરના બાળપણના કિસ્સા તેઓ સંભળાવવા લાગ્યા.
એક લાંબા સમય પછી તેઓ આટલા લાંબા સમય સુધી હિંદીમાં બોલ્યા હતા.
સમીરને પણ સારું લાગ્યું.
અહીં તો તે જ્યારથી આવ્યો હતો.
ત્યારથી મોં વાંકું કરીને એક્સેન્ટમાં બોલવાનો પ્રયત્ન કરી રહ્યો હતો..
સમીરના ધ્યાનમાં આવી ગયું કે દાદી, પ્રોફેસર અને નરગિસ બધા ઉર્દુમાં જ વાતચીત કરતા હતા, પણ એમી ઈંગ્લિશમાં જવાબ આપતી હતી.
ક્યારેક-ક્યારેક હિંદીમાં પણ.
જેાકે હિંદી અને ઉર્દુ એક જેવી ભાષા છે.
જેને તે પોતાના દેશમાં પણ બોલતો સાંભળતો હતો, પરંતુ તેમની વાત તેની સમજમાં આવી જતી હતી.
અહીં તેને આત્મીયતા દેખાઈ.

બીજી તરફ એમીના પરિવારજનોને પણ સમીર સારો લાગ્યો અને તેને સમયાંતરે આવતા રહેવાનું આમંત્રણ પણ આપ્યું.
એમીએ સમીરના ગયા પછી જ્યારે ઘરના લોકોને પૂછ્યું કે સમીર તેમને કેવો લાગ્યો ત્યારે તેમણે કહ્યું કે સારો છોકરો છે.
ત્યાર પછી તેણે કહ્યું કે સમીર અને તે લગ્ન કરવા ઈચ્છે છે.
આ વાત સાંભળીને તેના દાદી તો ખુશ થઈ ગયા, કારણ કે સમીર તેમના પિયરનો હતો ને, વળી તેમને સમીર નામ પણ મુસ્લિમ લાગ્યું હતું.
પ્રોફેસરે વાંધો લીધો કે તે પાકિસ્તાની નહીં ભારતીય છે.
એમીની માએ પણ શંકા વ્યક્ત કરતા કહ્યું કે ક્યાંક તે ગ્રીન કાર્ડની લાલચમાં તો લગ્ન કરવા નથી ઈચ્છતો ને.
છોકરાનું અમેરિકન સિટીઝન હોવું જરૂરી છે.

એમીએ ધીરેધીરે સમીર વિશે બધી વાત વિસ્તારથી જણાવી કે તે ભારતીય છે અને હિંદુ પણ.
તેનો પરિવાર ભારતમાં રહે છે તેથી તે પણ ભારત પાછો જઈ શકે છે.
દાદી, પ્રોફેસર અને નરગિસ બધાએ એકસાથે લગ્નનો વિરોધ કર્યો કે એક હિંદુ સાથે લગ્ન ન થઈ શકે. એમીએ કહ્યું, ‘‘અત્યાર સુધી તો તમને બધાને તે ખૂબ ગમતો હતો, પરંતુ તે હિંદુ અને ભારતીય હોવાનું જાણ્યા પછી તરત તે કેવી રીતે ખરાબ થઈ ગયો?’’

જ્યારે કોઈ પ્રેમમાં હોય છે ત્યારે તેને ધર્મ, ભાષા, નાગરિકતા કંઈ જ દેખાતું નથી.
દેખાય છે તો માત્ર પ્રેમથી ભરેલું દિલ અને તે વ્યક્તિ જેની સાથે પોતે જીવન વિતાવવા ઈચ્છે છે.
જ્યારે બીજા લોકોને વ્યક્તિ, તેનું દિલ કે તેના ગુણ દેખાતા નથી, માત્ર ધર્મ દેખાતો હોય છે.
‘‘ડેડી, તમે અને મમ્મીએ પણ બીજા ધર્મમાં લગ્ન કર્યા છે ને, તો પછી તમે લોકો આવું કેવી રીતે કહી શકો છો?’’
‘‘દીકરી, તારી માને અમે ઘરમાં લાવ્યા હતા અને તે અમારામાં બરાબર ભળી પણ ગઈ.
તેણે ઈસ્લામ કબૂલ કરી લીધો.
જ્યારે અહીં તો તારે બીજાના ઘરમાં જવાનું છે.
આ જ બાબતનો ફરક છે.

કાલે તે છોકરો તને હિંદુ બનાવી દેશે તો પછી તારી આખરત(મરણ પછીની જિંદગી) ગઈ ને.’’ એમીએ સમીરને પૂરી વાત જણાવી અને કહ્યું,
આપણને બંનેને કોઈ પ્રોબ્લેમ નથી તો પછી તેમને કેમ છે? આપણે જ્યારે ઈચ્છીએ ત્યારે લગ્ન કરી શકીએ છીએ.
આપણને કોઈ અટકાવી ન શકે, પરંતુ હું ઈચ્છુ છું કે મારી ફેમિલી મારી સાથે હોય.’’
જેાકે આ તો એમીના દેશી ઉછેરની માનસિકતા હતી. સમીરે કહ્યું,
‘‘શું તું મને સાથ આપીશ?’’
‘‘છેલ્લા શ્વાસ સુધી.’’
‘‘તો પછી તારા ઘરના લોકો સાથે મારી મીટિંગ ગોઠવ.’’

સોમવારે સમીર એમીના પરિવારજનોને મળવા માટે આવ્યો.
તે શાહરુખ ખાનની ફિલ્મની ડીવીડી એમીના દાદી માટે લઈને ગયો હતો.
દાદી પણ શાહરુખ ખાનના ચાહક હતા, તેથી તે ખુશ થઈ ગયા.
જેાકે પ્રોફેસર થોડા ઠંડા જરૂર હતા.
સમીરે તેમની સામે સીએટલ ફૂટબોલ ટીમની વાત શરૂ કરી દીધી, ત્યારે તેઓ પણ સામાન્ય થઈ ગયા.
વળી એમીની મા નરગિસ માટે પણ તે કબાબ લઈને ગયો હતો.
તે પણ થોડા નોર્મલ થઈ ગયા.
પછી તેમની સમક્ષ સમીરે પોતાની ઈચ્છા વ્યક્ત કરી, ‘‘હું અને એમી એકબીજાને પ્રેમ કરીએ છીએ… જીવનભર સાથે રહેવા ઈચ્છીએ છીએ, પરંતુ તમારા બધાની મરજીથી…’’

હું અમેરિકાની નેશનાલિટી માટે આ લગ્ન નથી કરી રહ્યો.
મારી કંપનીએ મારા ગ્રીન કાર્ડ માટે એપ્લાય કરી દીધું છે, પણ હા, હું ઈન્ડિયન છું અને ભારત આવતોજતો રહીશ.
મારા પરિવારને જ્યારે પણ મારી જરૂર હશે ત્યારે હું તેમની પાસે જઈશ… આ જ રીતે જ્યારે તમને પણ મારી જરૂર હશે ત્યારે હું તમને સાથ આપીશ.
બાકી રહી ધર્મની વાત તો હું માત્ર તમને બતાવવા માટે મુસ્લિમ બની જઉં અને દિલથી હિંદુ રહું તો તમે શું કરશો? ધર્મમાં આપણે તેને યાદ કરીએ છીએ જેને ન તો તમે જેાયો છે કે ન મેં.

તેને કયા નામથી બોલાવીએ તેના પર બધી લડાઈ છે.
તેને કેવી રીતે યાદ કરીએ છીએ તેના પર કોઈ સહમતી નથી.
મનુષ્ય જેને એકબીજા પ્રત્યે પ્રેમ છે તે એટલા માટે લગ્ન નથી કરી શકતા, કારણ કે તેઓ ઉપરવાળાને અલગઅલગ નામથી બોલાવે છે અને અલગઅલગ રીતે યાદ કરે છે.’’
તેણે શાયર મીરને વાંચ્યા હતા, તેથી એક શેર જે તેને યાદ હતો તે કહી સંભળાવ્યો, ‘મત ઈન નમાઝિયો કો ખાનસાજ-એ-દી જનો, કિ એક ઈંટ કી ખાતિર યે ઢોતે હોંગે કિતને મસીત’ અરે દાદી, આ ધર્મની રૂઢિઓ અમેરિકામાં આવીને તો આપણે છોડી શકીએ છીએ ને.’’ બધા મૌન હતા.
તેઓ પણ જાણતા હતા કે સમીર સાચું કહી રહ્યો છે.

જેાકે પ્રોફેસરને મુસ્લિમ સમાજ અને તેમાં પણ સૌથી વધારે ડર ભાઈજાનનો હતો.
અમેરિકામાં પણ આપણે પાકિસ્તાન-હિંદુસ્તાન બનાવી લીધું છે, પોતાના રીતરિવાજ અને માન્યતા… જેાકે અહીં ઈન્ડિયન અને પાકિસ્તાની હળીમળીને રહે છે, પરંતુ લગ્ન તો પોતાના ધર્મમાં કરવાનું જ પસંદ કરે છે.
હા, સાથે સ્કૂલ, કોલેજ, ઓફિસની મિત્રતામાં ઘણી વાર અલગઅલગ જગ્યાના લોકો વચ્ચે લગ્ન થતા હોય છે, પરંતુ મંદિરમસ્જિદમાં મળનાર સાથીને પસંદ નથી કરતા.
અહીં પણ પ્રોફેસરને આ બધાનો ડર નહોતો, પરંતુ ભાઈજાન… દાદી પણ જાણતા હતા કે પકિસ્તાનીઓમાં તલાક વધારે થાય છે અને ભારતના લોકો સાથ નિભાવે છે.
તેમ છતાં પણ હિંદુ સાથે… એમીના પરિવારજનો સમીરના અવારનવાર આવવાજવાથી તેની સાથે ધીરેધીરે હળીમળી ગયા.

જેાકે લગ્નની વાત લગભગ ભુલાઈ ગઈ હતી. તેમ છતાં સમીર બરાબર આવતોજતો રહ્યો હતો.
તે દાદી સાથે હિંદી ફિલ્મ વિશે વાત કરતો, પ્રોફેસરની સાથે ટીવી પર ફૂટબોલ મેચ જેાતો અને તેમના લેપટોપમાં નવીનવી ગેમ ડાઉનલોડ કરી આપતો હતો.
બગીચાનું ઘાસ કાપવામાં પણ તે પ્રોફેસરને મદદ કરતો હતો, તેમજ નરગિસને પણ કિચનમાં હેલ્પ કરાવતો હતો.
અહીં બધા કામ જાતે કરવા પડે છે.
પ્રોફેસર કહેતા, ‘‘હું તો ૩ મહિલાઓ વચ્ચે એકલો પડી ગયો હતો… પણ તારા આવવાથી સારી કંપની મળી રહે છે.’’
સમીર એમીને કહેતો, ‘‘યાર એમી, હું તો તારા ઘરનો છોટુ બની ગયો, પણ હજી જમાઈ બનવાના ચાન્સ નથી દેખાતા. તું મને અંધારામાં રાખીને કોઈ પાકિસ્તાની સાથે ભાગી ગઈ તો?’’

આ સમયે તે હસીને કહેતી, ‘‘યૂ નેવર નો.’’
પ્રોફેસર પણ વિચારતા હતા કે સમીર સારો છોકરો છે, બોલચાલ અને વિચાર પણ અમારા જેવા છે.
એમીની સાથે તેની જેાડી પણ સારી લાગે છે.
બંને એકબીજા સાથે ખુશ રહેશે, તો પછી શું વાંધો તે અલ્લાહને ઈશ્વર કહે તેમાં? પૂજા કરવી તેની અંગત બાબત છે… એમીને તો તે પૂજા કરવા માટે નથી કહેતો ને… પછી તેમણે હિંમત કરીને ન્યૂયોર્કમાં રહેતા ભાઈજાન સાથે વાત કરી.
તેમને જણાવ્યું કે એમીએ છોકરો પસંદ કરી લીધો છે અને તે હિંદુસ્તાની છે.
ભાઈજાને કહ્યું, ‘‘શું પાકિસ્તાની છોકરાઓનો દુકાળ પડી ગયો છે કે હિંદુસ્તાની છોકરો પસંદ કર્યો?’’

‘‘એમીને પસંદ છે.’’
‘‘હા, તે તો અમેરિકન માની દીકરી છે ને.’’
‘‘છોકરો ખૂબ સારો છે, માત્ર તે હિંદુ છે.’’
પછી ભાઈજાન પર તો જાણે બોંબ ફૂટ્યો, ‘‘શું કહી રહ્યો છે? કાફિરને જમાઈ બનાવીશ?’’
પ્રોફેસર ડરી ગયા, ‘‘ભાઈજાન, તમે તો જાણો છો કે અહીં તો બાળકો પણ કંઈ સાંભળતા નથી, જરા કડકાઈ કરો તો ૯૧૧ પર કોલ કરીને પોલીસ બોલાવી લે છે અને મોટા થઈને તો વધારે આઝાદ થઈ જતા હોય છે.
જ્યારે આ લોકો તો આપણી પાસેથી મંજૂરી માંગી રહ્યા છે, તો શું ઓછું છે? આપણે જેા હા કહી દઈશું તો આપણું વડીલપણું પણ સચવાઈ જશે.’’ ભાઈજાનને લાગ્યું કે પ્રોફેસર સાચું કહી રહ્યા છે.

પછી તેમણે કહ્યું, ‘‘ઠીક છે, તે મુસલમાન બની જાય તો લગ્ન થઈ શકે છે.’’
‘‘ના, તે મુસલમાન બનવા તૈયાર નથી. જેાકે તે એમીને પણ ધર્મપરિવર્તન કરવા માટે નથી કહી રહ્યો.’’ ભાઈજાન ગુસ્સે થઈ ગયા,
‘‘કાફિર સાથે નિકાહ ન થઈ શકે. જેા તું આ લગ્ન કરાવીશ તો પછી મારી સાથે કોઈ સંબંધ રાખીશ નહીં… મુલ્લાને પણ પોતાના સમાજમાં માથું ઊંચું રાખીને ચાલવાનું છે, નહીં તો તેમનું સાંભળશે કોણ.’’ પ્રોફેસરને ભાઈની વાતથી ખૂબ દુખ થયું.
હાર્ટના દર્દી તો તે હતા, તેથી હાર્ટએટેક આવી ગયો.

નરગિસ અને દાદી ઘર પર જ હતા, તેથી નરગિસે એમ્બ્યુલન્સને કોલ કર્યો અને એમ્બ્યુલન્સ ડોક્ટર સાથે આવી ગઈ.
પ્રોફેસરને હોસ્પિટલમાં દાખલ કરવામાં આવ્યા.
એમી, નરગિસ, દાદી અને સમીર રોજ તેમને જેાવા જતા હતા.
અહીં હોસ્પિટલમાં ડોક્ટરનર્સ તેમની પૂરી સારસંભાળ લેતા હતા.
હોસ્પિટલનો રૂમ પણ ફાઈવસ્ટાર સુવિધા ધરાવતો હોય છે.
જેાકે પ્રોફેસરને અહીંનું ભોજન ગમતું નહોતું, તેથી નરગિસ તેમના માટે ઘરેથી ભોજન લાવતા હતા.

અહીં દર્દીની સારી કાળજી રાખવામાં આવતી હતી.
બિલ પણ ઈંશ્યોરન્સથી ભરાઈ જાય છે, માત્ર ૧૦-૧૫ ટકા આપવા પડે છે.
થોડા દિવસ પછી પ્રોફેસર ઘરે આવી ગયા.
જેાકે હજી પણ તેમની કાળજી લેવાની જરૂર હતી.
ખાવામાં પણ પરેજી ચાલી રહી હતી.
આ સમય દરમિયાન સમીર પણ તેમની બરાબર સારસંભાળ લઈ રહ્યો હતો.
એક દીકરાની જેમ અને ઓફિસમાં પણ એમીને કામમાં મદદ કરતો, જેથી એમી પ્રોફેસર સાહેબને વધારે સમય આપી શકે.
પ્રોફેસરના મિત્રો અને મસ્જિદના સાથી બધા એક-બે વાર આવ્યા.
જેાકે ભાઈજાને તો માત્ર ફોન પર જ ખબરઅંતર પૂછી લીધા હતા.
જેાકે બીમારીમાં કોઈ જેાવા આવે તો સારું લાગે છે.

અમેરિકામાં કોઈની પાસે સમય નથી હોતો, તેમ છતાં સમીર દરરોજ આવતો હતો.
પ્રોફેસરને પણ તે ગમતું હતું.
પ્રોફેસરને લાગતું હતું કે જેા પોતાનો દીકરો હોય તો પણ તેણે તેમની આટલી કાળજી લીધી ન હોત.
આખરે પ્રોફેસર સ્વસ્થ થઈ ગયા અને તેમણે પૂછ્યું, ‘‘શું તેં તારા પરિવારજનોને તમારા લગ્ન વિશે વાત કરી છે?’’
સમીરે કહ્યું, ‘‘હા, મેં પરિવારજનોને મનાવી લીધા છે…
શરૂઆતમાં તો બધા નારાજ હતા, પરંતુ એમી સાથે વાત કર્યા પછી બધા ખુશ થઈ ગયા.

જેાકે મારાં માતાપિતા ધર્મજાતિમાં નથી માનતા, પરંતુ એમીના પાકિસ્તાની મૂળ પર તેઓ ચોંકી ગયા હતા.
તેમ છતાં મારી ખુશી આગળ તેમને બીજી બધી વાત નાની લાગતી હતી.
અંતે બધા રાજી થઈ ગયા.
પ્રોફેસરે પોતાના સાજ થવાની પાર્ટીમાં પોતાના બધા ઓળખીતા, મિત્રોને બોલાવ્યા અને પાર્ટીમાં સમીર અને એમીની સગાઈની જાહેરાત કરી દીધી.
તેઓ જાણતા હતા કે લગ્નમાં વધારે લોકો આવશે નહીં.
પછી તો બંને પરિવારની હાજરીમાં કોર્ટમાં સાદાઈથી લગ્ન થઈ ગયા અને રિસેપ્શન હોટલમાં રાખ્યું, જેમાં બંનેની ઓફિસના સહકર્મી, નરગિસ અને પ્રોફેસરના મિત્ર, પાડોશી અને બીજા ઓળખીતા સામેલ થયા, પરંતુ ભાઈજાન અને તેમના જેવી માનસિકતા ધરાવતા લોકો ન આવ્યા.
હવે ૨ પ્રેમી પતિપત્ની બની ગયા.
સત્ય તો એ છે, પ્રેમને કોઈ પણ સરહદ અવરોધતી નથી કે ન તો ભાષા કે ધર્મ.